Νέα Τάξη Αρμάτων ...

Η λύτρωση από το πένθος της τραγωδίας με την αναγνώρισή της ως τέτοιας από τους θύτες, είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος συμφιλίωσης ακόμα και συναδέλφωσης των λαών (στον βαθμό που οι λαοί συναδελφώνονται). Οπως οι Γάλλοι με τους Γερμανούς. Και για όσο αυτό κρατήσει, στο μέτρο που παράγει οικονομικά και πολιτικά αποτελέσματα ευνοϊκά και για τους δύο.

Αυτή η διαδικασία όμως προϋποθέτει κατανόηση κι όχι κατασκευή της ιστορίας. Αλλοιώς για τους Πολωνούς, φέρ' ειπείν, για όλα πάντα θα φταίνε οι Ρώσοι, για μας οι Τούρκοι και για τους Φυρόμιους η ίδια τους η καταγωγή...

Τίποτα δεν «πηγαίνει χαμένο» στην Ιστορία. Και πάντοτε η ιστορία «εκδικείται» - συνδέοντας τα πεπραγμένα με τα επίχειρα. Είναι ίσως αυτό το πιο τραγικό στοιχείο της Ανθρώπινης Κωμωδίας· και εις όσα αφορούν τα πρόσωπα, και εις όσα αφορούν τους λαούς.

Η αντίδραση της Τουρκίας στην αναγνώριση των γενοκτονιών που διέπραξαν οι (κατά τα άλλα πολυπολιτισμικοί) Οθωμανοί είναι στον αντίποδα της παραδοχής (και συνεπώς της λύτρωσης).

Εστιάζεται στην ενοχική εμμονή της άρνησης και στην καλλιέργεια μιας δήθεν παιδαγωγικής λήθης, διότι αλλοιώς ο νεο-οθωμανισμός, που συστηματικώς χτίζεται στις μέρες μας με την πολιτική Ερντογάν - Νταβούτογλου, θα ήταν από χέρι στιγματισμένος.

Προς τούτο η χειραγώγηση της Ιστορίας, η μετάλλαξή της σε ιστορίες, σε απλή «αφήγηση», σε «αλήθειες των άλλων» είναι εκ των ων ουκ άνευ. Και η πραγματοποίηση αυτού του στόχου ανατίθεται σε χορηγούμενους ιστορικούς. Ιστορικούς, που διάφορα ιδρύματα ή κράτη ή εταιρείες τούς αναθέτουν (και τους χρυσώνουν) για να (ξανα)γράψουν τα πράγματα κατά το δοκούν (των χορηγών).

***

Το πρώτο μέλημα αυτών των αναθεωρητών ιστορικών, των πλήρως εξαρτημένων, είναι να θέσουν υπό αμφιβολία τις έρευνες και τα συμπεράσματα παλαιότερων (ή και συγχρόνων) συναδέλφων τους που απολαμβάνοντας των ακαδημαϊκών ελευθεριών υπηρετούν την επιστήμη τους.

Δεδομένου ότι, στις μέρες μας, οι ακαδημαϊκές ελευθερίες όλο και υποχωρούν, η πλάστιγγα γέρνει υπέρ των εξαρτημένων κι εναντίον των ελεύθερων συνειδήσεων.

Κι έτσι συχνά το μαύρο γίνεται άσπρο, καθώς με τη βοήθεια των ΜΜΕ, η Ιστορία φθάνει στον δημόσιο διάλογο περισσότερο ως προπαγάνδα και λιγότερο ως επιστήμη. Οπως και στο σχολείο, φθάνει περισσότερο ως κατήχηση και λιγότερο ως παιδεία.

Αυτούς τους εξαρτημένους (και χρήσιμους) ιστορικούς φαίνεται να επικαλείται ο κ. Γκιουλ, όταν δηλώνει πως: «οι άνθρωποι (σ.σ.: το Σουηδικό Κοινοβούλιο) που πήραν αυτήν την απόφαση (σ.σ.: για τη γενοκτονία των Αρμενίων) δεν είναι ιστορικοί».

Προφανέστατα ο κ. Γκιουλ δεν αναφέρεται στους εκατοντάδες ιστορικούς κύρους που έχουν αποφανθεί (επειδή έχουν αποδείξει) τη γενοκτονία των Αρμενίων, αλλά αντιθέτως επικαλείται τους ιστορικούς του χεριού του, τους εξαρτημένους και χρηματοδοτούμενους.

Στην εποχή μας, της παγκοσμιοποίησης και της ομοιογενούς νεοταξίτικης ρητορικής, περπατάνε πολυ-στηριγμένες στη μεταμοντερνικότητα και την πολιτική ορθότητα- φόρμουλες που αφαιρούν την Ιστορία από την προίκα των λαών και την προσθέτουν στα όπλα της εξουσίας. Υπό μίαν προϋπόθεση: τον εκφυλισμό της σε «αφήγηση», σε «αλήθεια του άλλου», στη δυνατότητα του κώνωπος να αυτοπροσδιορίζεται καμήλα.

Τους ιστορικούς αυτής της τάσης (που σιτίζονται στα Υπουργεία και τα Ιδρύματα) επικαλείται ο κ. Γκιουλ, αυτούς που πρώτη τους δουλειά είναι η αφαίρεση της τραγωδίας από τα ανθρώπινα για το «καλό μας», για να αμβλυνθούν δήθεν το μίσος και οι αντιθέσεις μεταξύ μας. Ομως με αυτή τη μέθοδο της «παιδαγωγικής λήθης» επιτυγχάνεται ακριβώς το αντίθετο: η επανάληψη της τραγωδίας.

Εν προκειμένω (κι προς απόδειξη όλων τούτων) η λήθη για τη γενοκτονία των Αρμενίων υπήρξε θεμελιώδης προϋπόθεση για πολιτικές όπως αυτές του Χίτλερ, όταν, οργανώνοντας το Ολοκαύτωμα, δήλωνε: «ποιος θυμάται το ξεπάστρεμα των Αρμενίων;»...

Τέλος, δηλώνοντας ο κ. Γκιουλ ότι για την Ιστορία δικαιούνται να ομιλούν μόνον οι ιστορικοί (κι όχι ένα Κοινοβούλιο, ένας τσοπάνης ή ένας μαθηματικός) μας θύμισε -υπό κλίμακα βεβαίως- τους καθ' ημάς υπερασπιστές του πονήματος Ρεπούση, όταν, ένεκεν ενδείας άλλων επιχειρημάτων, είχαν φθάσει κι εκείνοι να διακηρύσσουν ότι για την ιστορία έχουν δικαίωμα να ομιλούν μόνον οι ιστορικοί! (Ασχέτως αν ούτε η κυρία Ρεπούση ήταν καν ιστορικός η ίδια) - τι να κάνουμε; ο εθνικός μας πτωχοπροδρομισμός δεν έχει όρια...

...................................

Ομως η ιστορία κι ο τρόπος που την αντιλαμβάνεται ο κάθε πολίτης συνιστούν βασικό στοιχείο της ταυτότητάς του, καθορίζουν την πολιτική στάση του και τις επιλογές του. Διότι οι άνθρωποι είναι αυτά που θυμούνται.

Σε μια εποχή που οι εθνικοί ανταγωνισμοί μεταξύ των εθνικών αστικών τάξεων επανεμφανίζονται κυρίαρχοι (αυτό είναι στην πραγματικότητα ο εθνικισμός), η κυριαρχία των δυνάμεων της εξουσίας πάνω στον τρόπο που προσλαμβάνει ο λαός την ιστορία είναι κρίσιμης σημασίας...

ΥΓ. Επί του πιεστηρίου: Με απέλαση απ' την Τουρκία απείλησε χθες ο κ. Ερντογάν τους 100.000 Αρμενίους που ζουν κι εργάζονται «παράνομα» στη χώρα. Εμ δεν ξεκολλάς εύκολα απ' τα πογκρόμ, αν ουδέποτε έχεις λογοδοτήσει για αυτά.
ΣΤΑΘΗΣ Σ.