Η τρικυμία που κλυδωνίζει την κυβέρνηση -όπως εκδηλώθηκε το προηγούμενο διάστημα- συνιστά μια αναμενόμενη εξέλιξη, απότοκο της απόλυτα αποτυχημένης διαχείρισης της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης.
Οι σφοδρές λεκτικές αντιδράσεις βουλευτών της συμπολίτευσης, αλλά ακόμη και υπουργών, στην ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική και στον προϋπολογισμό του 2011, προκαλούνται από την ογκούμενη κοινωνική αγωνία και δυσαρέσκεια.
Το εξαιρετικά δυσμενές κλίμα έχει διαμορφωθεί από: 1) τις αλλεπάλληλες επικαιροποιήσεις του Μνημονίου, που επιβάλλουν νέα επώδυνα μέτρα ώστε να καλυφθούν οι άπιαστοι στόχοι από τα προηγούμενα, 2) την εμφανή έλλειψη κοινωνικής δικαιοσύνης σε μέτρα όπως αυτά για τη ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, 3) τη σύνθλιψη των μεσαίων και χαμηλών εισοδημάτων και της μικρής και μεσαίας ιδιοκτησίας, 4) την έκρηξη της ανεργίας, 5) την ανυπαρξία ανάπτυξης, 5) την παρατεταμένη και εντεινόμενη ύφεση που απαγορεύει την οποία αισιοδοξία για επίτευξη των στόχων για τα έσοδα, 6) τη διευθέτηση χρεών 24 δισ. ευρώ προς το δημόσιο, που απεσύρθη μετά από γενικευμένη κατακραυγή και 7) την εμφανή και ομολογούμενη αδυναμία κυβερνητικών στελεχών να ανταποκριθούν στην κρισιμότητα της κατάστασης.
Η ίδια η κυβέρνηση εμφανίζεται να έχει τριχοτομηθεί μεταξύ των ακραιφνών οπαδών του Μνημονίου, των υποστηρικτών της επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου και της ομάδας που επιθυμεί σχέδιο και εκτός Μνημονίου αντανακλά τη σύγχυση που επικρατεί στο κυβερνητικό στρατόπεδο.
Η αναφορά δε του κ. Λοβέρδου για συνάδελφους του με συμπεριφορά «βρεγμένης κότας» καταδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος.
Η απονενοημένη καταφυγή δε στη δοκιμασμένη συνταγή των εκβιαστικών διλημμάτων -όπως έντεχνα διαρρέεται στο τύπο- είναι βέβαιο ότι θα αποτύχει παταγωδώς. Διότι όταν επαναλαμβάνεται αμετροεπώς μετατρέπεται σε μπούμερανγκ γι’ αυτούς που τη χρησιμοποιούν, ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτοί δεν έχουν να επιδείξουν κάτι περισσότερο από αναποτελεσματικότητα και ερασιτεχνισμό.
Η υπεύθυνη κριτική της Νέας Δημοκρατίας απέναντι στις λανθασμένες επιλογές της κυβέρνησης, είτε στην πρώτη της φάση του λαϊκισμού είτε στη δεύτερη του ιδιότυπου «σοσιαλιστικού» νεοφιλελευθερισμού έχει δικαιωθεί πλήρως.
Η στέρεα επιχειρηματολογία της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει καταστεί πλέον κοινός τόπος στην ίδια την κοινωνία, διότι ο δρόμος για την υπέρβαση της κρίσης είναι ένας: αυτός της ανάπτυξης και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Κάθε καθυστέρηση, κάθε αναβολή και κάθε παρέκκλιση στοιχίζει βαριά στην εθνική οικονομία και στην κοινωνική συνοχή.
