Οι ανθρώπινες κοινωνίες περνούν συνεχώς κρίσεις. Πολεμικές, οικονομικές, επιδημίες και θάνατο στο τέλος κάθε μίας. Μια ζωή γεμάτη πόνο και προβλήματα. Την εποχή αυτή και η ελληνική κοινωνία βιώνει τη δική της κρίση που λέγεται οικονομική, αλλά είναι βαθύτερη, επειδή η οικονομία απλώς ανέδειξε όσα σοβούσαν και τα κρύβαμε κάτω από το χαλί.
Του Κωνσταντίνου Παπανικολάου
Έλλειψη εμπιστοσύνης σε θεσμούς που αυτοσαθρώθηκαν. Έλλειψη ελπίδας σε κάτι καλύτερο, μέσα από εργασιακή και προσωπική ανασφάλεια. Έλλειψη αντισωμάτων στη διαφθορά, τη συναλλαγή, τη συνενοχή όλων με όλους.
Για πολλά χρόνια μείναμε προσωρινά «ελεύθεροι», σε εικονική ευμάρεια, εικονική εντιμότητα, εικονική πίστη σε θεσμούς και αξίες.
Και όσο τα εικονικά βιωνόντουσαν ως πραγματικά νομίζαμε πως βρήκαμε τη συνταγή να ζούμε χωρίς κόπο και προσπάθεια. Να ζούμε με μαγκιά, όπως μας καθοδήγησαν επίσημα και κόμματα. Τώρα που οι κάνουλες στέρεψαν, ζήτουλες, ευτελισμένοι και πανικόβλητοι, ψάχνουμε τον από μηχανής θεό, που θα μας επαναφέρει στη βολική εικονική μας πραγματικότητα.
Απέναντι σ’ αυτό το αδιέξοδο η Εκκλησία (όχι κατ’ ανάγκην όλοι οι άνθρωποι της Εκκλησίας) δίνει διαχρονικά το μήνυμα πραγματικού διεξόδου από τα αδιέξοδα. Αν βρεθείτε ο ένας στη θέση του άλλου. Αν υιοθετήσουν όλοι τα
προβλήματα όλων. Αν δούμε κάθε ασήμαντο, ξένο, αντίπαλο, μη αρεστό, σαν το Θεό μας, τότε θα δημιουργήσουμε κοινωνία προσώπων απρόσβλητη από προβλήματα.
Αν μείνουμε άτομα που θωρακίζουν το προσωρινό «έχειν» τους και αλλοτριώνουν το «είναι» τους, θα περιδινιζόμαστε στα ίδια προβλήματα και θα πεθάνουμε από μαζική κατάθλιψη. Έτσι απλά, όσο απλή είναι η αλήθεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου