Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Όπως λέμε “Συνέπεια”.

ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

ΣΤΟ ΕΝΘΕΤΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΗΜΕΡΗΣΙΑ»

«73Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΚΘΕΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ:

ΘΕ(Α)ΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ»

Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φαρσοκωμωδία. Όταν η ΝΔ παρέδιδε την εξουσία το 1993 άφηνε πίσω της μια χρεοκοπημένη χώρα. Από το 1989 έως το 1993, το δημόσιο χρέος είχε αυξηθεί από το 70% στο 110% του ΑΕΠ! Η ΝΔ «παρέδιδε» στη νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πληθωρισμό στο 14%, επιτόκια στο 23% και έλλειμμα στο 14% του ΑΕΠ. Παρέδιδε κυρίως μια χώρα χωρίς προσδοκίες, διεθνώς ανυπόληπτη, στο κατώφλι του ΔΝΤ. Μια χώρα στην οποία το κράτος αδυνατούσε στο τέλος κάθε μήνα να καταβάλλει μισθούς και συντάξεις. Μια χώρα για την οποία το ενδεχόμενο να ενταχθεί κάποτε στην μελλοντική ΟΝΕ ηχούσε απλώς ως κακόγουστο ανέκδοτο.

Το 1993, η χώρα αυτή ξεκίνησε μια δύσκολη πορεία ανάταξης. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη δεν ασχολήθηκαν με το παρελθόν που κληρονόμησαν αλλά με το μέλλον. Δεν έχασαν το χρόνο και τον προσανατολισμό τους με ανόητες «απογραφές» και δεν ανήγαγαν τη μετάθεση ευθυνών στους προκατόχους τους σε μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας.

Η χώρα μας κατάφερε τελικά όχι μόνο να ενταχθεί στην ΟΝΕ αλλά και να διαγράψει έναν μακρύ αναπτυξιακό κύκλο με ρυθμό ανάπτυξης σταθερά άνω του μέσου όρου της ΕΕ από το 1998. Το 2003, η Ελλάδα κατέκτησε για πρώτη φορά την πρωτιά σε ρυθμό ανάπτυξης στην ΕΕ, ξεπερνώντας ακόμη και την Ιρλανδία. Αποτέλεσμα: η οικονομία που παρέλαβε η ΝΔ το 2004 ήταν στο καλύτερο σημείο των τελευταίων δεκαετιών. Και με την προστασία που παρείχε η ΟΝΕ, την αναβάθμιση της διεθνούς εικόνας της Ελλάδας, την αναπτυξιακή ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων, τους εξασφαλισμένους πόρους του ΚΠΣ 2000-2006, τις νέες σύγχρονες υποδομές της, είχε μπροστά της εξαιρετικά θετικές προοπτικές.

Δυστυχώς, η προίκα αυτή κατασπαταλήθηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ. Μοναδικές ευκαιρίες που δύσκολα θα ξαναδούμε αγνοήθηκαν και χάθηκαν. Και σήμερα η οικονομία μας είναι πάλι σε κρίση. Διότι οι ίδιοι άνθρωποι επιχείρησαν να εφαρμόσουν τις ίδιες δογματικές και ξεπερασμένες συνταγές της περιόδου 1989-1993. Αν η ένταση της τωρινής κρίσης είναι μικρότερη από ότι το 1993, αυτό οφείλεται στο υπόλοιπο της αναπτυξιακής δυναμικής που υπήρχε αλλά και στην προστασία που μας παρέχει η ΟΝΕ η οποία περιορίζει τις επιπτώσεις της απώλειας ανταγωνιστικότητας της χώρας μας και την έκταση του πληθωρισμού.

Η ΝΔ απέτυχε παταγωδώς να διατηρήσει τα κεκτημένα. Το μέγεθος της αποτυχίας είναι πρωτοφανές. Η φορολογική καταιγίδα που πρόσφατα ανακοινώθηκε δεν επαρκεί να θεραπεύσει την αστοχία της στη διαχείριση των δημοσίων οικονομικών. Αναμένονται νέα μέτρα εντός των προσεχών μηνών. Σε άλλες χώρες σε ώρα κρίσης οι κυβερνήσεις λαμβάνουν μέτρα οικονομικής ελάφρυνσης για να τονώσουν την οικονομία και να στηρίξουν το εισόδημα των πολιτών. Η δική μας κυβέρνηση κάνει το αντίθετο! Η φορολογική αφαίμαξη την ώρα της επιβράδυνσης της οικονομίας θα οξύνει τα προβλήματα των νοικοκυριών.

Η τωρινή κρίση είναι πολύπλευρη: δημοσιονομική, παραγωγική, κοινωνική. Είναι επίσης κρίση εμπιστοσύνης και προσδοκιών εκ μέρους των πολιτών και των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας. Κανείς δεν ελπίζει πια σε τίποτα από την παρούσα κυβέρνηση, παρά μόνο κι άλλα δεινά. Και το καλόπιστο ερώτημα σε πολλά χείλη είναι: «υπάρχει διέξοδος»;

Η ιστορική αναδρομή για το τι συνέβη μετά το 1993 δεν έγινε μόνο για λόγους αυτογνωσίας. Σκοπό είχε να καταδείξει πως ο κατήφορος δεν είναι η μοναδική και μοιραία επιλογή μας. Πως η πρόσφατη ιστορία μας διδάσκει πως υπάρχει διέξοδος ακόμη και από ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες. Μόνο που η νέα αφετηρία θα είναι δυστυχώς δυσμενέστερη από τις συνθήκες του 2004. Μόνο που ευκαιρίες χάθηκαν ανεπιστρεπτί.

Το ΠΑΣΟΚ είναι η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να εγγυηθεί την ανάταξη της οικονομίας μας και μια νέα πορεία ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής. Θέλουμε ο Έλληνας πολίτης να νιώθει ασφάλεια και σιγουριά για να μπορεί να ξεδιπλώσει τη δημιουργικότητά του. Για να γίνει αυτό πρέπει να του δίνονται ευκαιρίες και να έχει ποιοτικές δημόσιες υπηρεσίες – παιδείας, υγείας, πρόνοιας — όπως αυτές κάθε σύγχρονης Ευρωπαϊκής χώρας.

Για να παραχθούν αυτές οι υπηρεσίες, χρειάζεται ένα αποτελεσματικό κράτος – αποκεντρωμένο, κοντά στον πολίτη, ορθολογικό, που λειτουργεί με διαφάνεια και κοινωνική λογοδοσία. Ένα κράτος που αναλαμβάνει τον αναπτυξιακό ρόλο που του ανήκει, με δυναμικές δημόσιες επενδύσεις, ιδιαίτερα στην περιφέρεια.

Για να χρηματοδοτηθούν, χρειάζεται ένα φορολογικό σύστημα που επιμερίζει δίκαια τα βάρη στην κοινωνία. Με αποτελεσματική φορολόγηση του πλούτου όπου υπάρχει, βελτίωση της αναλογίας άμεσων-έμμεσων φόρων για την τόνωση του εισοδήματος και της κατανάλωσης, σταθερότητα, απλούστευση, διαφάνεια και αξιοκρατία στους ελεγκτικούς μηχανισμούς.

Και για να στηριχθεί όλο αυτό το οικοδόμημα, χρειάζεται μία ανταγωνιστική οικονομία που παράγει πλούτο, με έναν ιδιωτικό τομέα που λειτουργεί με κανόνες και όχι με ασυδοσία, και μία πολιτική που έχει επίκεντρο τη γνώση, που ενθαρρύνει την επιχειρηματικότητα, το ρίσκο, την καινοτομία.

Ο δρόμος θα είναι μακρύς και δεν θα είναι εύκολος. Αλλά είναι αδύνατον να συμβιβαστούμε με την ιδέα να πορευτούμε μοιραίοι και άβουλοι στο δρόμο της παρακμής και της διεθνούς περιθωριοποίησης. Η νέα πορεία προϋποθέτει κυβερνητική αλλαγή. Χρειαζόμαστε μια νέα αξιόπιστη κυβέρνηση με αίσθημα ευθύνης απέναντι στη χώρα, στην ιστορία της, την κληρονομιά της και τους πολίτες της. Μια κυβέρνηση που θα θέσει ξανά φιλόδοξους στόχους για τη χώρα. Μια κυβέρνηση που θα κοιτάει μπροστά και όχι πίσω
olympiada