ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ ΦΑΡΑΚΟΣ Και μετά, όλοι γυρίσαμε από το άλλο πλευρό, κάποια στιγμή μισο-ξυπνήσαμε, αλλά τελικά, όπως θέλουμε... Των οικιών ημών εμπιπραμένων

ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ ΦΑΡΑΚΟΣ
Και μετά, όλοι γυρίσαμε από το άλλο πλευρό, κάποια στιγμή μισο-ξυπνήσαμε, αλλά τελικά, όπως θέλουμε να λέει το παραμύθι, ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλυτέρα. Σε αυτήν την ιστορία, που πολλοί, πάρα πολλοί, προσφυέστατα ίσως, τη συγκρίνουν με το ναυάγιο του «Τιτανικού», ουδείς τολμά να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια - πολύ περισσότερο, αποφεύγει να την εκστομίσει. Φοβάται, διστάζει, ίσως και να ντρέπεται. Διότι μπορεί η χώρα να θυμίζει «Τιτανικό», εκείνο το μοιραίο, το παρθενικό, αλλά και τελευταίο ταξίδι του, όμως όλοι εμείς μοιάζουμε να είμαστε τα μέλη της ορχήστρας του άμοιρου εκείνου υπερωκεανίου. Που εξακολουθούσε να παίζει χαρούμενα βαλς, όταν πια το πλοίο άρχιζε τη μοιραία βουτιά του για το βυθό του Ατλαντικού.
Στο φαύλο κύκλο της ανερμάτιστης ανευθυνότητας, της εσκεμμένης οικονομικής (αλλά και πολιτικής) τρομοκράτησης και της διαμόρφωσης ενός σκοτεινού σκηνικού κατάρρευσης και καταστροφής, μπορεί μεν να τρίβουν τα χέρια τους οι διάφοροι οικονομικοί και πολιτικοί κερδοσκόποι μετρώντας τα κέρδη τους, αλλά. Αλλά, αυτή η χώρα και οι άνθρωποι που την κατοικούν είναι ήδη χαμένοι από χέρι. Και πρέπει να αρχίσουν από τώρα να μετρούν τις πληγές τους, που δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται ότι έχουν αρχίσει να κακοφορμίζουν. Οσο νωρίτερα ξυπνήσουμε, όσο πιο γρήγορα αντιληφθούμε τι συμβαίνει και τι μας περιμένει, όσο πιο έγκαιρα αντιδράσουμε και πολεμήσουμε τόσο με λιγότερες ωδίνες θα βγούμε από αυτόν τον εφιάλτη. Σημασία δεν έχει ποιος φταίει και ποιος χειροτέρεψε τα πράγματα, πόση ήταν η μια ευθύνη και πόση άλλη βαρύνει τον επόμενο. Γιατί υπάρχει το χειρότερο: όλοι εξακολουθούμε να νομίζουμε ότι όλα αυτά είναι ένα κακό όνειρο, ένας πικρός εφιάλτης, από αυτούς που ούτε να βλέπουμε θέλουμε ούτε να αντιμετωπίσουμε μπορούμε. Οτι ο εφιάλτης αυτός μας καταδιώκει εβδομάδες, μήνες τώρα και, πιθανότατα, αυτό που εκφράζει και τις συνέπειές του θα τα πληρώνουμε για τα επόμενα χρόνια δεν είναι κάτι που μας απασχολεί, ούτε δείχνει να μας νοιάζει. Το σπίτι μας καίγεται. Ε, ας ζεσταθούμε!