ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΙΚΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ... ΑΚΡΩΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΟΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΤΟΥ ΕΥΘΥΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ. ΚΑΘΕ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΗΜΕΡΑ ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΗ ΧΩΡΑ. Οτι ο «Γιώργος είναι πονηρός» είναι πλέον οφθαλμοφανές.

Οτι η προσαγόρευση (ήτις ενίοτε υποκρύπτει και συμπάθεια) «Γιωργάκης» τον έχει βολέψει για να μας πιάνει συχνά στον ύπνο, είναι επίσης ένα ορατό ενδεχόμενο.

Ας δούμε μερικές χαρακτηριστικές στιγμές του χρονικού Γιώργος.

Κορυφαία, πρώτη στιγμή, όταν εξάρθρωσε το κόμμα του, οργανώνοντας εκλογή διά βοής (καθότι χωρίς αντίπαλο) από τη βάση, εξασφαλίζοντας έτσι μια «νομιμότητα τυράννου», που πολλοί δεν έχουν καταλάβει, ακόμα, τι προοιωνίζεται για τη δημοκρατική θέσμιση των κομμάτων, και τι προηγούμενο δημιούργησε για τρέχοντες και μέλλοντες Ηγεμόνες.

ΚΑΙ ΟΜΩΣ... ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΜΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΗ ΧΩΡΑ


του ΣΤΑΘΗ (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ)

Ετσι τότε, καθώς και τώρα, ο κ. Παπανδρέου προβάλλει εαυτόν και είναι ο Εκλεκτός, ο Τσοζενουάν, ο Περιούσιος του ΠΑΣΟΚ και πάσα άλλη κομματική δομή παυσάτω.
Είναι και ως Πρωθυπουργός το ίδιο;

Πρώτον: ο κ. Παπανδρέου κατέβηκε στις εκλογές λέγοντας ασύστολα ψέματα! «Υπάρχουν τα λεφτά». Οτι δεν εγνώριζε την πραγματική κατάσταση είναι μπούρδες. Οφειλε να τη γνωρίζει. Κι αν δεν τη γνώριζε, είναι ευήθης! Ευήθεια λοιπόν ή πονηρία; Ή μήπως ευήθεια και πονηρία;
Ας δούμε!



Εν πρώτοις σταχυολογούμε απ' τις θεραπείες που πρότεινε:
Είπε όχι στο πάγωμα μισθών και τους πάγωσε.
Είπε όχι στους έμμεσους φόρους και τους επέβαλε.
Ελεγε ότι δεν θα αυξήσει τα όρια ηλικίας για τη συνταξιοδότηση, τα αύξησε. Αυτά ενδεικτικώς, διότι ο κατάλογος είναι πολύ μακρύς.

Αλλά, αν αυτές οι ανακολουθίες προεκλογικών υποσχέσεων και κυβερνητικών έργων μαρτυρούν σκοπιμότητα, δολιότητα και πονηρία, οι ανακολουθίες, οι προχειρότητες, οι γκάφες ως κυβερνητική πρακτική δηλώνουν ηλιθιότητα, ανετοιμότητα και ανεντιμότητα! όπως, τα τέλη κυκλοφορίας, τα ηλεκτρονικά βιογραφικά, η Cosco, το γεωργικό ζήτημα κι άλλα των οποίων ο κατάλογος είναι επίσης πολύ μακρύς.
Εως τώρα από πτωχοπροδρομισμό πάμε καλά.

Ας δούμε κορυφαίες στιγμές του: παρά τις προγενέστερες επιτυχίες του κ. Παπανδρέου στις επιλογές του, τύπου Καραχασάν ή Μασούρα, λάβρος τις επανέλαβε και στο κόμμα, Ξυνίδης, και στην κυβέρνηση -από Μπατζελή έως Τζάκρη, Καρχιμάκη και Κλουζωχοΐδη -για να μην πάμε ώς τον κυρ Μανιάτη, υφυπ της κυρίας Μπιρμπίλη.

Ομως αυτό το «σύνδρομο Καραχασάν» δεν περιορίζεται στην επιλογή των προσώπων αλλά προεκτείνεται στη δομή της κυβέρνησης, κι εδώ αρχίζει το σύνδρομο της (αν)ασφάλειας του Ηγεμόνος.

Μια ομάδα παρακοιμωμένων, από τον κ. Παμπούκη έως τον κ. Γερουλάνο, μια ομάδα Συμβούλων, ξένων ή ντόπιων «σοφών», στέφουν τη λειτουργία ενός συστήματος που συσκοτίζει τη διάκριση των Εξουσιών, βασίζεται στους Δυνατούς και δίνει την ευκαιρία τον τόνο στα κοινωνικά πράγματα να τον δίνουν τα ΜΜΕ, οι ΜΚΟ, οι Ανεξάρτητες Αρχές, οι Επιτροπές Παντού, οι Χορηγοί, τα Ιδρύματα και η Κρατική Διαφήμιση.

Με έναν λόγο ο Γιώργος, πότε ως Γιωργάκης και πότε ως Γιώργαρος τυλίγει σιγά σιγά τη χώρα σε μια κόλλα χαρτί (που ουδείς γνωρίζει τι γράφει).
Μιλάει για συναίνεση αλλά δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Κρατάει την αλληλογραφία του με τον Ερντογάν κλειστή (παραβιάζοντας το Σύνταγμα) κι έχει γενικώς για όλα μια «προσωπική» ατζέντα. Νομίζει ότι μπορεί να τα λύσει όλα με διμερείς επαφές κι έξω απ' το ιστορικό τους προηγούμενο.

Κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο απ' όλα. Συνδυάζει την πονηρία με την ευήθεια σε ένα σύνδρομο βοναπαρτισμού -πλην όμως όπως του Βοναπάρτη του Μικρού απέναντι στον Βοναπάρτη τον Μεγάλο.

Επί παραδείγματι η ευκολία με την οποίαν ο κ. Παπανδρέου είπε ψέματα προχθές στη Βουλή μιλώντας για το μεταναστευτικό, είναι άκρως ανησυχητική. Επικαλούμενος μάλιστα για πολλοστή φορά την προσωπική του εμπειρία (σύνδρομο της «προσωπικής» ατζέντας) από το πρόσφατο ταξίδι του στην Ινδία, δήλωσε φαρδιά πλατιά στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, ότι οι Μουσουλμάνοι στη χώρα αυτή ζουν μια χαρά μαζί με τους Ινδουιστές λόγω ευνομίας! Κουταμάρες (δηλαδή ψέματα). Οι Μουσουλμάνοι στη χώρα αυτή βιώνουν τα γκέτο, την απόλυτη ένδεια, τη συντεχνιακή καθήλωση (όπως λόγου χάριν να φτιάχνουν χαλιά) κι εν γένει απολαμβάνουν τα προνόμια του τελευταίου παρία, της τελευταίας κάστας. Οι φτωχοί.

Διότι οι πλούσιοι είναι όπως και παντού αλλού μαχαραγιάδες.

Γύρω απ' τον Γιώργο υπάρχουν οι ταλιμπάν του, οι πραιτωριανοί του, και οι παρακοιμώμενοί του. Ας προσέξει η δημοκρατία.

Ή ό,τι τέλος πάντων έχει απομείνει απ' αυτήν..