Αιχμάλωτη και η Ευρώπη. Η Ευρώπη... και η Ευρώπη... και η Ευρώπη... Με την Ευρώπη αρχίζει η μέρα μας και με την Ευρώπη τελειώνει... Και, από πάνω, πρέπει να "καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκεπάρνια", επειδή συγκαταλεγόμαστε κι εμείς στη μεγάλη "ευρωπαϊκή οικογένεια"!

Αλλά, σε ποια Ευρώπη αναφερόμαστε, επιτέλους, αγαπητοί φίλοι και αντίπαλοι του Ευρωπαϊκού Μορφώματος, που αυτό αποκαλείται αυτάρεσκα "Ευρωπαϊκή Ενωση";
Στην Ευρώπη της Αναγέννησης; Καμαρώνουμε κι εμείς μαζί σας! Στην Ευρώπη του Διαφωτισμού; Και πάλι μαζί σας, αφού, άλλωστε, Αναγέννηση και Διαφωτισμός υπήρξαν Βυζαντινή σπορά! Στην Ευρώπη των Αστικοδημοκρατικών Επαναστάσεων; Και αυτή τη φορά μαζί σας, διότι είχαν προοδευτικό χαρακτήρα!
Ή μήπως στην Ευρώπη της Αποικιοκρατίας; Σας την χαρίζουμε! Ή μήπως στην Ευρώπη της Θρησκευτικής Μεταρρύθμισης και Αντιμεταρρύθμισης; Και αυτή δική σας, γιατί μόνο απέχθεια μας προκαλεί! ΄Η μήπως στην Ευρώπη του Εκατονταετούς, του Επταετούς και των Πολέμων της Διαδοχής; Χάρισμά σας κι αυτή! Ή μήπως στην Ευρώπη της Μεγάλης Ανθρωποσφαγής των δύο παγκοσμίων πολέμων - όπου μιλιταρισμός, ναζισμός και φασισμός συγκρούστηκαν με τον ιμπεριαλισμό και ρήμαξαν την Υφήλιο; Δική σας και αυτή η Ευρώπη!
Η δική μας Ευρώπη δεν υπάρχει, πια. Η Ευρώπη του Γκαίτε, του Μπετόβεν, του Καντ, το Εγελου, του Μαρξ, του Χάινε, του Κοπέρνικου, του Σοπέν, του Κιουρί, του Σιμπέλιους, του Σμέτανα, του Μολιέρου, του Ρακίνα, του Ουγκό, του Ντα Βίντσι, του Τορικέλλι, του Μπαλζάκ, του Ρήμαν, του Αϊνστάιν, του Πλανκ και χιλιάδων άλλων πρωταθλητών του ουμανισμού, της φιλοσοφίας, του στοχασμού, της τέχνης, της επιστήμης και γενικά του πολιτισμού, πέρασε ανεπιστρεπτί.
Στα εδάφη της πάλαι ποτέ ευκλεούς ηπείρου έχει τα τελευταία χρόνια εγκατασταθεί μια Νέα Τάξη Πραγμάτων, την οποία συναποτελούν τραπεζίτες, χρηματιστές, κεφαλαιούχοι - πειρατές, μεγαλέμποροι χρηματοοικονομικών προϊόντων, μεγαλομέτοχοι βιομηχανικών και επιχειρηματικών ομίλων και ιδιοκτήτες ΜΜΕ - τα πλούτη των οποίων διαχειρίζονται διορισμένες πολιτικές ηγεσίες, μέσω του επικοινωνιακού ορυμαγδού και διορισμένοι τεχνοκράτες, μέσω των -εμμέσως διορισμένων- κυβερνήσεων.
Και όλοι αυτοί πεντάρα δεν δίνουν για τη δημοκρατία (την ασκούν τα κανάλια - παραμορφώνοντάς την), ούτε για την άμυνα ή την εξωτερική πολιτική (την έχουν παραδώσει στους Αμερικανούς), ούτε για την επιστήμη ή την τέχνη ή το στοχασμό. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πόσο στάρι ή μπαμπάκι παράγει ο Θεσσαλός, πόσο κρασί ο Γάλλος, πόσο λάδι ο Ισπανός, τι πρόστιμο πρέπει να πληρώσει ο Πορτολέζος, πόσο ξεπέρασε τη νόρμα του ο Ιταλός και ποια είναι η ποσόστωση στην παραγωγή σέλινου ή μαϊντανού ή γλυκοπατάτας.
Και ευχαρίστως θα βράβευαν εκείνον που θα εύρισκε τρόπο να παράγονται τετράγωνες οι ντομάτες ή τα αγγουράκια, προκειμένου να συσκευάζονται ευκολότερα και οικονομικότερα...
Αυτή η Ευρώπη, που αυτοαναίρεσε την ιστορία, τις παραδόσεις και τις προοπτικές της, δεν είναι δική μας. Ούτε όσων πίστεψαν στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ούτε όσων προειδοποιούσαν για τους κινδύνους που έφερνε μαζί του το "μόρφωμα"!
Κι αν την ανεχόμαστε ακόμη, την ανεχόμαστε σαν το λιγότερο κακό, μέσα στον χαώδη μετακομμουνιστικό κόσμο!