Ιστορική δικαίωση η νίκη του Σαμαρά

ΓΙΑΝΝΗΣ Γ. ΜΟΥΤΖΟΥΡΙΔΗΣ, δικηγόρος
Η σημαντικότερη πτυχή της νίκης του Αντώνη Σαμαρά δεν ήταν αυτή καθαυτή η εκλογή του ως προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, αλλά η ιστορική δικαίωσή του για τη σύγκρουση με το κατεστημένο της περιόδου 1993-1996. Το γεγονός ότι το 2009 είχε αντίπαλο την κόρη τού προ 15ετίας αρχηγού του, προσέθεσε στη μάχη Σαμαρά - Μπακογιάννη, πέραν της πολιτικής και ιδεολογικής διάστασης, το στοιχείο τής εκ των υστέρων ηθικής και πρακτικής αποκατάστασης και επιβράβευσης του νικητή της αναμέτρησης, όποιος και εάν ήταν αυτός. Ο ψηφοφόρος της Νέας Δημοκρατίας δεν επέλεξε μόνο μεταξύ δύο προσώπων, με διαφορετική φιλοσοφία, πολιτικά χαρακτηριστικά και πρόγραμμα για την παράταξη και τη χώρα, αλλά ουσιαστικά επιδοκίμασε την ιστορική πολιτική διαδρομή του Αντώνη Σαμαρά.

Οι «ερημίτες» σαμαρικοί επί 15 χρόνια ευφραίνονταν μεν με το επακολουθήσαν τσουνάμι του αντιμητσοτακισμού και την αντιμετώπιση από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας της κυβέρνησης Μητσοτάκη περίπου ως μιάσματος, την οποία ακόμη και οι νεοδημοκράτες κάθε άλλο παρά αναπολούν. Αλλωστε, ο πρώην πρωθυπουργός επιμελώς φυγαδεύτηκε από τις προεκλογικές ομιλίες της θυγατέρας του ακόμη και στην Αθήνα και στα Χανιά, προφανώς για να μην προκαλέσει το θυμικό του νεοδημοκράτη. Ωστόσο, οι σαμαρικοί είχαν οδηγηθεί στο περιθώριο, αν και μάχονταν για τις αρχές της παράταξης πιο δυναμικά, πιο θαρραλέα και πιο έντιμα σε σχέση με ορισμένους που κρατούσαν την κομματική ταυτότητα.

Για την άδικη αυτή περιθωριοποίηση η λογικότερη εξήγηση είναι η αδυναμία του πολιτικού «μαντριού»-συστήματος να αποδεχθεί πρόσωπα και συμπεριφορές εκτός της παράταξης. Εν τέλει, έστω και με καθυστέρηση, όχι πια το σύστημα αλλά ο λαός ήρε την αδρανοποίηση της υπέρβασης του 1993 και οδήγησε σε παράφραση της ρήσης του Αβέρωφ -πολιτικού μέντορος του Σαμαρά- στο ότι «ακόμη και εάν φύγεις από το μαντρί, θα δικαιωθείς, εφόσον έχεις αρχές, εθνική υπερηφάνεια και καθαρό πολιτικό λόγο».

Κάπως έτσι δικαιώθηκε το 1995 και ο Κωστής Στεφανόπουλος, θύμα των πρακτικών της κλειστής εσωκομματικής διαδικασίας του 1984.

Αμφότεροι οι Κωστής Στεφανόπουλος και Αντώνης Σαμαράς απολαμβάνουν την καθολική αποδοχή όχι μόνο των δεξιών ψηφοφόρων, αλλά του συνόλου των πολιτών. Ο μεν πρώτος με τα αλλεπάλληλα ρεκόρ στις προεδρικές εκλογές του 1995 και του 2000 και ο δεύτερος συσπειρώνοντας στην υποψηφιότητά του την παλλαϊκή απαίτηση να μην επιστρέψει η χώρα σε εποχή Μητσοτάκη, ούτε καν καμουφλαρισμένη.

Ετσι, παρά την παθογένεια του πολιτικού συστήματος να αντιμετωπίζει εχθρικά οτιδήποτε κινείται εκτός του δικομματισμού, ο ιστορικός του μέλλοντος θα διαπιστώσει ότι η λαϊκή κρίση και η ευρεία συμμετοχική διαδικασία εν τέλει δικαιώνουν όχι πάντα τον τολμηρό, αλλά τουλάχιστον τον ικανό, τον ηθικό και τον έντιμο.