Στο σφυρί τα πετρέλαια του Ιράκ. ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΒΑΓΔΑΤΗΣ Θα διαλύσουν και τον ΟΠΕΚ. Τις τιμές του πετρελαίου θα καθορίζουν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια αχαλίνωτου κέρδους, χωρίς τους περιορισμούς των κρατών που είναι υποχρεωμένα να είναι πολύ πιο συγκρατημένα.

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Το όνειρο τελείωσε την περασμένη Παρασκευή και Σάββατο. Ολοκληρώθηκε ο δεύτερος γύρος εκχώρησης των ιρακινών πετρελαίων σε ξένες εταιρείες - ο πρώτος είχε λάβει χώρα σε δύο φάσεις, τον Ιούνιο και τον Νοέμβριο. Γιγαντιαία κοιτάσματα ιρακινού πετρελαίου μηδαμινού κόστους εξόρυξης (μόλις... 1 δολάριο το βαρέλι!) δόθηκαν προς εκμετάλλευση σε αμερικανικές, αγγλικές, κινεζικές, ρωσικές, άλλες ευρωπαϊκές και ασιατικές πετρελαϊκές εταιρείες - μέχρι και οι Τούρκοι και οι... Αγκολέζοι πήραν πετρελαιοπηγές! Πάνω από 10 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα, περισσότερα δηλαδή ακόμη και από τη Σαουδαραβία, που είναι σήμερα με μεγάλη διαφορά η πρώτη πετρελαιοπαραγωγός χώρα του κόσμου, θα παρέχουν σε λίγα χρόνια τα ιρακινά κοιτάσματα πετρελαίου που παραχωρήθηκαν στις ξένες εταιρείες. Ουσιαστικά απολύτως καμία αξιόλογη πετρελαιοπηγή δεν θα μείνει πλέον στα χέρια του ιρακινού κράτους για να την αξιοποιήσει μόνο του.

Τελειώνει, έτσι, άδοξα το όνειρο μιας ανεξάρτητης ανάπτυξης της χώρας, που άρχισε πριν από 37 ολόκληρα χρόνια, το 1972, χρονιά της εθνικοποίησης της ιρακινής πετρελαϊκής βιομηχανίας από το ριζοσπαστικό τότε Μπάαθ. Ενα όνειρο που έκανε το Ιράκ την πιο προηγμένη χώρα της Μέσης Ανατολής, μέχρι τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, το 1990-91.

Οι κατακτητές του Ιράκ, και οι σύμμαχοι, και οι εταίροι τους μοιράστηκαν τη λεία στους μειοδοτικούς αυτούς διαγωνισμούς. Η κατοχική κυβέρνηση Μαλίκι εκτέλεσε την αποστολή της. Στις 7 Μαρτίου θα γίνουν εκλογές στο Ιράκ και ακόμη και υπό το κατοχικό καθεστώς δεν είναι καθόλου βέβαιη η επανεκλογή του Μαλίκι, οπότε τα πράγματα έπρεπε να ρυθμιστούν όπως όπως πριν από τις εκλογές.

Τα ιλιγγιώδη ποσά που διακινούνται από τις ενδιαφερόμενες ξένες εταιρείες για εξαγορά κυβερνητικών παραγόντων και βουλευτών είναι τόσα πολλά και μεγάλα, ώστε ακόμη και το κατοχικό Κοινοβούλιο στάθηκε αδύνατον τέσσερα ολόκληρα χρόνια να συμφωνήσει στην ψήφιση ενός νόμου που να ρυθμίζει το καθεστώς των πετρελαϊκών επενδύσεων και εκχωρήσεων. Αναμενόμενο, καθώς κάθε ξένη εταιρεία είχε εξαγοράσει αριθμό βουλευτών από όλα τα κόμματα, με αποτέλεσμα να επικρατεί απόλυτο χάος στην ιρακινή Βουλή και στην ιρακινή κυβέρνηση, κάθε φορά που συζητιόταν το θέμα.

Τελικά, τόσο οι Κούρδοι ηγέτες όσο και η ιρακινή κυβέρνηση προχώρησαν στην εκχώρηση της εκμετάλλευσης των πετρελαϊκών κοιτασμάτων χωρίς να υπάρχει σχετικός νόμος! Αυτό σημαίνει ότι η επόμενη ιρακινή κυβέρνηση μπορεί να ακυρώσει όλα τα συμβόλαια που υπογράφηκαν, αν το θελήσει! Δεν πρόκειται να θελήσει κάτι τέτοιο, φυσικά, με εξαίρεση ίσως κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις. Το βέβαιο είναι, όμως, ότι θα εκβιάσει με την απειλή αυτή οπωσδήποτε πολλές ξένες εταιρείες, αποσπώντας εκατομμύρια δολάρια που πάνε στις τσέπες των καινούργιων υπουργών, κρατικών παραγόντων και βουλευτών, οι οποίοι σίγουρα θα γίνουν πάμπλουτοι για τα ιρακινά δεδομένα. Θα επακολουθήσει απίστευτο όργιο διαφθοράς και λεηλασίας των εσόδων από τα πετρέλαια. Το μόνο που αποκλείεται είναι τα έσοδα αυτά να κατευθυνθούν προς τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του εξαθλιωμένου ιρακινού λαού.

Για την ιστορία, πρέπει να αναφέρουμε ότι οι πιο κερδισμένοι είναι οι Αγγλοι, καθώς η ΒΡ και η Shell πήραν τα κολοσσιαία κοιτάσματα της Ρουμάιλα και του Ματζνούν, με την υποχρέωση να βγάζουν τουλάχιστον 2,8 και 1,8 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα αντιστοίχως. Περισσότερο δηλαδή από όλη την παραγωγή του Ιράν, που είναι η τρίτη πετρελαιοπαραγωγός χώρα στον κόσμο, μετά τη Σαουδαραβία και τη Ρωσία!

Οι Αμερικανοί με την Εξον Μόμπιλ και την Οξιντένταλ αρκέστηκαν στα κοιτάσματα Δυτική Κούρνα-1 και Ζουμπαϊρ, με «μόλις» 2 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα. Οι Ρώσοι με τη Λουκόιλ πήραν επίσης την εκμετάλλευση του επίσης γιγαντιαίου κοιτάσματος Δυτική Κούρνα-2 με 1,8 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως ως στόχο παραγωγής. Οσο για τους Γάλλους της Τοτάλ, αυτοί πλήρωσαν πολύ ακριβά τη στάση του Σιράκ εναντίον της εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ: πήραν μόνο τη συμμετοχή κατά 25% στο κοίτασμα Χαλφάγια, με στόχο άντλησης τα 500.000 βαρέλια την ημέρα - δηλαδή μόλις 125.000 βαρέλια στο μερτικό τους. Τίποτα...



Το Ιράκ παράγει σήμερα μετά βίας 2,4 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα. Με τα κοιτάσματα που εκχώρησε σε ξένες εταιρείες, η ημερήσια παραγωγή του θα εκτοξευθεί στα... 10-12 εκατομμύρια βαρέλια. Οι εταιρείες έχουν κάθε λόγο να πιάσουν αυτόν τον στόχο που οι ίδιες έβαλαν, γιατί μόνο έτσι θα αυξηθούν τα κέρδη τους. Αυτές δεν έχουν κανέναν λόγο να αντλήσουν το πετρέλαιο με μέτρο, σκεπτόμενες και τις επόμενες γενιές των Ιρακινών. Θα πλημμυρίσουν τον κόσμο με πετρέλαιο, διαλύοντας ουσιαστικά τον ΟΠΕΚ, οπότε όμως θα είναι πλέον σε πανίσχυρη θέση οι ίδιες οι εταιρείες να καθορίζουν ως καρτέλ τιμές του πετρελαίου με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια αχαλίνωτου κέρδους, χωρίς τους περιορισμούς των κρατών που είναι υποχρεωμένα να είναι πολύ πιο συγκρατημένα.