ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821

Εκατόν ενενήντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την συμβολική ημερομηνία έναρξης της Εθνεγερσίας τού 1821. Συμβολική, αφού οι πάντες γνωρίζουν ότι η ημερομηνία αυτή της 25ης Μαρτίου δεν επιλέχθηκε για κανέναν άλλο λόγο παρά για να ταυτίσει την θρησκευτική εορτή του Ευαγγελισμού με το χαρμόσυνο μήνυμα του Ευαγγελισμού του Έθνους. Είναι επίσης συμβολική, καθώς οι Έλληνες ποτέ δεν παρέμειναν οι ήσυχοι "ραγιάδες", όπως θέλουν να μας τους προβάλλουν οι σύγχρονοι θιασώτες της "ελληνοτουρκικής φιλίας".

Στα πλαίσια, λοιπόν, της φετινής επετείου θα ακουστούν τα ίδια και τα ίδια ανιαρά μηνύματα των εκπροσώπων της πολιτικής ζωής, μηνύματα που καμία σχέση δεν θα έχουν με το Νόημα της μεγάλης αυτής στιγμής του Γένους. Κάποιοι θα αναρωτηθούν –και δικαίως- ποια σκοπιμότητα εξυπηρετεί η απόδοση τιμών σ’ αυτήν την επέτειο. Τι νόημα έχει άραγε ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου σε μια εποχή όπως είναι αυτή της "παγκοσμιοποιημένης οικονομίας", των "μεταεθνικών κοινοτήτων" και της "πολυπολιτισμικής κοινωνίας"; Τι νόημα έχουν οι έννοιες της εθνικής ελευθερίας και των αγώνων ενάντια στην Σκλαβιά (όποια προσωπεία κι αν αυτή φοράει), σε μια εποχή που οι πολτοποιημένοι μαζάνθρωποι μάς καλούν να διαγράψουμε την Ιστορία μας, να αποκοπούμε από τις ρίζες μας, να καταστούμε κι εμείς κιμάς στην παγκόσμια κρεατομηχανή της Λήθης;

Η 25η Μαρτίου, ως σύμβολο της διαχρονικής Αντίστασης των Ελλήνων –και κατ’ επέκτασιν όλων των καταπιεζομένων λαών του πλανήτη- ενάντια στην πικρή Τυραννία, εξακολουθεί σήμερα να παραμένει, εκατόν ενενήντα χρόνια μετά, μία ημερομηνία "επικίνδυνη" για τους εξουσιαστές μας. Επικίνδυνη, διότι υπενθυμίζει ες αεί το αιώνιο χρέος κάθε πραγματικά Ελεύθερου Ανθρώπου να πολεμήσει για το Δίκαιο και την Ελευθερία, μισώντας αν χρειαστεί –ναι, ΜΙΣΩΝΤΑΣ με όλη τη δύναμη της ψυχής του- τον εκάστοτε τύραννο και εχθρό της αδέσμευτης σκέψης ("Το μίσος για τους τυράννους συνεπάγεται αγάπη προς τον άνθρωπο", έλεγε ο Κ. Μαρξ).

Η Επανάσταση της 25ης Μαρτίου θα φοβίζει πάντοτε τους παγκόσμιους εξουσιαστές. Η εξέγερση εκείνη των υποδουλωμένων Ελλήνων που συγκλόνισε για επτά ολόκληρα χρόνια όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα δεν στρεφόταν μόνο ενάντια στα συμφέροντα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας (που μόνο "ανεκτική" δεν ήταν απέναντι στους λαούς που κατείχε). Στρεφόταν καίρια και κατά των συμφερόντων της "Ιεράς Συμμαχίας", της σκληρής Αντίδρασης της εποχής που δεν ανεχόταν την παραμικρή απόπειρα "βίαιης ανατροπής" της τότε ισχύουσας Τάξεως. Γι’ αυτό και οι σύγχρονοι επίγονοι της "Ιεράς Συμμαχίας" θέλουν να υποβαθμίσουν στο μυαλό μας το συγκλονιστικό εκείνο Έπος του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνος: η τιτάνια εκείνη σύγκρουση αποτελεί κακό παράδειγμα για τους Ελλαδίτες του 21ου αιώνα, που οφείλουν να υποτάσσονται σκύβοντας το κεφάλι και να πληρώνουν τον χαράτσι στους νέους "κοτζαμπάσηδες", ως άλλοι, εθελόδουλοι ραγιάδες…

Μέσα απ’ το αφιέρωμά μας αυτό θα επιχειρήσουμε μια αναψηλάφηση των μεγάλων γεγονότων που συνθέτουν το Έπος του ’21, αναδεικνύοντας μερικές από τις ιστορικές αλήθειες που αποκρύπτουν οι παραχαράκτες και οι διαστρεβλωτές.

Ποιοι "φιλήσυχοι ραγιάδες";

Φυσικά και ψεύδονται σκοπίμως όσοι ισχυρίζονται (χρησιμοποιώντας βαρύγδουπους "πανεπιστημιακούς τίτλους") ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν το πρότυπο ενός "ανεκτικού" και "πολυπολιτισμικού κράτους", μέσα στο οποίο διαβιούσαν ειρηνικά ξεχωριστές φυλές και εθνότητες. Η επανάσταση του 1821 δεν ήταν η πρώτη που ξέσπασε από τους Έλληνες ενάντια στην τούρκικη σκλαβιά. Δεκάδες, εάν όχι εκατοντάδες επαναστάσεις έχουν καταγραφεί καθ’ όλη την διάρκεια της οθωμανικής κατοχής, άλλες λιγότερο κι άλλες περισσότερο επιτυχημένες. Η δίψα των Ελλήνων για την ανάκτηση της προγονικής ελευθερίας και δόξας δεν ήταν δυνατόν να πνιγεί στο αίμα που έχυνε στην ιερή ελληνική γη το τούρκικο γιαταγάνι. Κι όταν ήρθε πλέον το πλήρωμα του χρόνου, μια χούφτα αγράμματων και ταπεινών πολεμιστών απόσεισε τον βάρβαρο δυνάστη και τον συνεργάτη του από κάθε σημείο της υπόδουλης Πατρίδας, ζωντανεύοντας στο πέλαγος του Αιγέα τις νέες Σαλαμίνες, και στις αδιάβατες κορφές της Πελοποννήσου την κλεφταρματολίτικη Τιτανομαχία.

Όπως έλεγε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Γέρος του Μωρηά: "Το Γένος ποτέ δεν υποτάχτηκε στον σουλτάνο. Είχε τα πάντα: το βασιλιά του, το στρατό του, τα κάστρα του. Βασιλιάς του, ο Μαρμαρωμένος Βασιληάς. Στρατός του, οι Αρματολοί κι οι κλέφτες. Κάστρα του, η Μάνη και το Σούλι".

Οι Έλληνες πολέμησαν επί 4 αιώνες με τεράστιες απώλειες, όπως είχαν καθήκον και υποχρέωση να πράξουν. Υποχρέωση απέναντι στην μακραίωνη παράδοση του Γένους τους και καθήκον έναντι στην αλυσοδεμένη Πατρίδα. Εβδομήντα τέσσερις επαναστάσεις έχουν καταγραφεί κατά της οθωμανικής τυραννίας (πόσες δεν γνωρίζουμε…), πράγμα που με απλά μαθηματικά σημαίνει, ότι κάθε τετραετία, επί 400 χρόνια, οι Έλληνες έπαιρναν τα όπλα!

Μερικά από αυτά τα κινήματα είναι τα εξής:

1463: Δέκα χρόνια μόνο μετά την άλωση της Πόλης, σημειώνεται επαναστατικό κίνημα σε Σπάρτη, Λακεδαίμονα και Αρκαδία με επικεφαλής τους Πέτρο Μπούα και Μιχαήλ Ράλλη.

1479: Κίνημα στη Μάνη από τον Κορκόδειλο Κλαδά.

1481: Επαναστατεί η Χειμάρρα και η Αυλώνα με αρχηγούς τον Κλαδά και τον Ιωάννη Καστριώτη.

1496, 1499: Επανάσταση σε Ήπειρο, Στερεά και Πελοπόννησο με υποκίνηση του Καρόλου Η’.

1532: Επανάσταση σε Κορώνη και Πάτρα με αρχηγούς τον Νικόλαο Μαμωνά-Παλαιολόγο, τον Μιχαήλ Καλόφωνο και άλλους.

1571: Επανάσταση σε Πελοπόννησο, Στερεά, Μακεδονία και Αιγαίο μετά την καταστροφή του τουρκικού στόλου στη Ναύπακτο από τους ενωμένους στόλους της Ευρώπης.

1612: Επανάσταση στα Γιάννενα από τον ηρωικό Δεσπότη Τρίκκης Διονύσιο τον "Σκυλόσοφο".

1684: Οι Έλληνες ξεσηκώνονται στο πλευρό των Ενετών και ελευθερώνουν τον Μωρηά. Η ελευθερία αυτή θα κρατήσει μέχρι το 1715.

1770: Κατά τα Ορλωφικά, όλη η Ελλάδα ξεσηκώνεται απ’ άκρη σε άκρη. Μετά την προδοσία της επανάστασης, οι τουρκικές αρχές προέβησαν σε φρικτές σφαγές εις βάρος Ελλήνων χριστιανών.

1778-1793: Ο "πειρατής" Λάμπρος Κατσώνης κυριαρχεί στο Αιγαίο και προξενεί στον τουρκικό στόλο τεράστιες καταστροφές.

Τετρακόσια ολόκληρα χρόνια, δηλαδή δεκαπέντε σχεδόν γενιές μαύρης σκλαβιάς υπέφεραν οι Έλληνες, μα ποτέ δεν υποτάχθηκαν στον Σουλτάνο όπως μαθαίνουν στα παιδιά μας οι σύγχρονοι γενίτσαροι της υποταγής και του αφελληνισμού…

Περί της "ανυπαρξίας" του Κρυφού Σχολειού

Με μίσος και εμπάθεια στρέφονται οι επιχορηγούμενοι ψευδοϊστορικοί κατά του θρύλου του Κρυφού Σχολειού. Ενός θρύλου που φυσικά και δεν αποτελεί αποκύημα καλπάζουσας φαντασίας, αφού ό,τι καλείται "θρύλος" ή "μύθος", δεν είναι παρά το απόσταγμα μιας κωδικοποιημένης πραγματικότητας που μάς μεταφέρθηκε διά της προφορικής παράδοσης.

Πέρα όμως από την αχλύ του μύθου (τον οποίο η Ιστορία οφείλει να παραθέτει), υπάρχουν και αδιάψευστα ιστορικά στοιχεία, καθώς και μαρτυρίες. Χώροι κρυφού σχολειού υπάρχουν σε μοναστήρια της Νήσου των Ιωαννίνων, στην Αρναία Χαλκιδικής, στην Μονή Πεντέλης, στη Δημητσάνα Αρκαδίας και αλλού. Το κρυφό σχολειό ήταν βεβαίως σποραδικό και όχι συστηματικό φαινόμενο στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Όλα εκείνα τα χρόνια υποτέλειας, συνεχών εξισλαμισμών, εξευτελισμών και κράτους φόβου υπό τους Οθωμανούς, ήταν επικίνδυνη και ηρωική, όχι τόσο η υποτυπώδης διδασκαλία της ελληνικής, αλλά κυρίως η επαφή με το κέντρο της εθνικής αυτοσυνειδησίας, την άγκυρα της πολιτισμικής διάσωσης ενός λαού: τον Έλληνα παπά!

Στα κρυφά σχολειά διδάσκονταν, εκτός από τα συνήθη εκκλησιαστικά βιβλία, και τα αθάνατα κείμενα Αρχαίων Ελλήνων διανοητών, πράγμα που αποδεικνύει την βαθειά σύνδεση των σκλαβωμένων Ελλήνων με τους αρχαίους προγόνους τους (και αυτό θα το τονίζουμε, όσο κι αν ενοχλούνται οι προπαγανδιστές του ιδεολογήματος της "ασυνέχειας του Ελληνισμού"). Μαρτυρίες για την ύπαρξη κρυφών σχολειών υπάρχουν μέχρι και το 1912 στις περιοχές της Ηπείρου και της Μακεδονίας, οπότε και ο ελληνικός στρατός τις απελευθέρωσε κατά τους Βαλκανικούς πολέμους.

Αλλά, αν ακόμη, υποθετικά μιλώντας, τα Κρυφά Σχολειά ανήκουν ολοκληρωτικά στο χώρο της "επινοημένης παράδοσης" (για να χρησιμοποιήσουμε την Λιάκεια έκφραση), γιατί ενοχλούνται τόσο πολύ οι διάφοροι "προοδευτικοί"; Είναι απλό: αποχρωματίζοντας ένα έθνος από τους μύθους του, δημιουργείς μια ανθρώπινη μάζα άβουλων καταναλωτών. Κανένα έθνος όμως δεν επέζησε με οικονομικά ισοζύγια, παρά μόνο με τους μύθους, τους θρύλους και τις παραδόσεις του.

Ο ρόλος της Εκκλησίας

Τον αφορισμό που εξέδωσε ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄ επικαλούνται οι αρνητές του όποιου θετικού ρόλου της Εκκλησίας κατά την Επανάσταση, για να υποστηρίξουν τις απόψεις τους. Η μισή αλήθεια όμως είναι χειρότερη από το ψέμα. Όταν επικαλείσαι εκ του ασφαλούς ένα (αναμφισβήτητο) ιστορικό γεγονός, αποκόπτοντάς το από το φυσικό περιβάλλον του και τα μετέπειτα συμβάντα, δεν λειτουργείς ως ιστορικός, αλλά ως στυγνός προπαγανδιστής. Βεβαίως, ο καθένας δικαιούνται να είναι προπαγανδιστής. Όχι όμως να παριστάνει τον ιστορικό.

Ο αφορισμός της Επανάστασης βεβαίως υπήρξε, ουδείς το αμφισβητεί αυτό. Όσοι τον επικαλούνται όμως, ξεχνούν ότι το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης τελούσε από την αρχή της Τουρκοκρατίας υπό ομηρία και ως εκ τούτου ήταν υποχρεωμένο να συντάσσεται πάντοτε με την "γραμμή" της Οθωμανικής Πύλης. Ο αφορισμός –ο οποίος δεν ήταν ο πρώτος κατά των επαναστατημένων Ελλήνων- εξυπηρετούσε κατ’ ουσίαν την αποφυγή των διώξεων κατά των χριστιανικών πληθυσμών εκ μέρους της τουρκικής εξουσίας. Ο απαγχονισμός του Γρηγορίου του Ε’ ένα μήνα με το ξέσπασμα της Επανάστασης δηλώνει κατηγορηματικά τον υπόγειο ρόλο τού μαρτυρικού εκείνου Πατριάρχη υπέρ της Εθνεγερσίας, ρόλος που όταν αποκαλύφθηκε από τις τουρκικές αρχές, τον οδήγησαν στον θάνατο.

Πέρα όμως από την ανωτάτη εκκλησιαστική ηγεσία (που δεν αμφιβάλλουμε ότι μέρος αυτής είχε προσκυνήσει τον Δυνάστη), υπάρχει και ο απλός κλήρος, ο οποίος συμμετείχε αποφασιστικά στον Αγώνα. Χιλιάδες παπάδες του λαού, που πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα ήταν Έλληνες, πήραν κι αυτοί τα καριοφίλια και έβαψαν το ράσο με ελληνικό αίμα, θυσιαζόμενοι για την απελευθέρωση του Γένους. Θρυλικά ονόματα όπως του Κοσμά του Αιτωλού, του Αθανάσιου Διάκου, του Παπαφλέσσα και πολλών άλλων ιερέων, πριν και κατά την Επανάσταση, απέδειξαν με το ηρωικό παράδειγμά τους, ότι η Ορθοδοξία, όταν δεν μένει αποκομμένη από τους αγώνες του ποιμνίου της, μπορεί πράγματι να αποτελέσει το στήριγμα και το "ομόθρησκον" του λαού μας…

"Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους"

Αυτό είναι το σύνθημα που έριξε ο Γέρος του Μωρηά για τους προδότες και τους φιλότουρκους της εποχής του. Αυτό είναι και το σύνθημα που χρησιμοποίησε η Εαμική Αντίσταση, καλώντας σε πανεθνικό ξεσήκωμα ενάντια στον κατακτητή. Λυπούμαστε πολύ αν το σύνθημα αυτό, που κοσμεί με έντονα, πλατιά γράμματα το εξώφυλλο του περιοδικού μας "χαλάει" τους γνωστούς-αγνώστους της πολιτικής και τηλεοπτικής θολοκουλτούρας που μας σφυροκοπούν αδιάκοπα με ηττοπαθείς νεοραγιάδικες θεωρίες και ανιστορικές ψευδο-επιστημοσύνες…

Σε μια εποχή που ο λαός μας σαπίζει κάθε μέρα και περισσότερο στον βούρκο της Λήθης και της Υποταγής, το να επικαλούνται οι υπεύθυνοι της κατρακύλας μας την εθνική ανεξαρτησία αποτελεί ένα είδος υποκρισίας. Όλα δείχνουν ότι ζούμε την αρχή μιας νέας, ακόμη πιο ύπουλης κατοχής, πολύ χειρότερης της οθωμανικής –κι όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο, δεν μπορεί παρά να είναι άθλιος δημοκόπος και αεροκοπανατζής.

Οι καιροί καθιστούν αναγκαία όσο ποτέ τη δημιουργία ενός σύγχρονου Κρυφού Σχολειού, αλλά και μιας Πανελλήνιας Συνωμοσίας, σαν αυτής της Φιλικής Εταιρείας. Όσο περισσότερο απλώνεται η δυστυχία και η απελπισία στο συννεφιασμένο ουρανό της σκλαβωμένης μας πατρίδας, τόσο η ώρα του ξεσηκωμού μιας επαναστατικής μειοψηφίας θα πλησιάζει, γιατί από τη μεγαλύτερη απελπισία, γεννιέται η μεγαλύτερη Ελπίδα.


2 "ΜΥΘΟΙ" της ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ του 1821

Η ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ της 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ

Κάθε χρόνο, με λύσσα οι κακοήθεις «ιστορικοί» της αποδόμησης υποστηρίζουν ότι η όλη ιστορία με την 25η Μαρτίου ήταν παραμύθι για να μη συνδεθεί το ’21 με το χριστιανικό αίσθημα των Ελλήνων. Τα γεγονότα όμως λένε ότι, ο Κολοκοτρώνης πήρε στη Ζάκυνθο το γράμμα του Υψηλάντη, γραμμένο από την Πετρούπολη στις 15 Ιούνη 1820, στο οποίο τον συμβούλευε να ετοιμασθούν οι καπεταναίοι. Η χαρά του Κολοκοτρώνη ήταν τόσο μεγάλη, που το γράμμα το κουβαλούσε πάντα πάνω του!


Γράμμα του Υψηλάντη στους οπλαρχηγούς, από το Αρχείο του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου.

Στα απομνημονεύματά του ο Γέρος έγραφε για τα γράμματα του Υψηλάντη και την ημέρα του ξεσηκωμού: "...25 Μαρτίου ήταν η ημέρα της γενικής Επαναστάσεως". Από τότε ο Κολοκοτρώνης, μυνούσε σε όλη την Πελοπόννησο ότι "...την ημέρα του Ευαγγελισμού, να είναι έτοιμοι και κάθε επαρχία να κινηθή". Ο κύβος είχε ριφθεί, Η μέρα της Γενικής Επαναστάσεως είχε προσδιοριστεί η 25η Μαρτίου. Ο ίδιος ο Υψηλάντης και οι Φιλικοί, θέλανε να συνδέσουν την ημερομηνία αυτή με το χαρμόσυνο μήνυμα του Ευαγγελισμού ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

Ο Φωτιάδης επίσης (2ο τόμος, σελ. 38), μας λέει για το ξέσπασμα της Επανάστασης στη Ρούμελη, ότι στην Αγ. Μαύρα (όπως λεγόταν τότε η Λευκάδα), είχε πάει ο γιός του Πετρόμπεη, ο Ηλίας Μαυρομιχάλης. Την τελευταία Κυριακή της αποκριάς συνάχτηκαν σε ένα σπίτι, οι Μαυρομιχάλης, Ανδρούτσος, Καραϊσκάκης, Βαρνακιώτης, Πανουργιάς και άλλοι καπεταναίοι. Εκεί ο Ηλίας Μαυρομιχάλης τους λέει ότι "η επανάσταση ορίστηκε να γίνει γύρω από τις 25 του Μάρτη και οι Μοραΐτες γυρεύουν από τους Ρουμελιώτες να ξεσηκωθούν" κλπ κλπ).

Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι η ημερομηνία ήταν ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΗ για τις 25 Μαρτίου και δεν την καθόρισε ο Οθωνας το 1838 όπως πονηρά ισχυρίζονται οι ιστορικοί της δεκάρας! Μάλιστα οι οπλαρχηγοί εκείνοι, αφού συμφωνήσανε σε όλα, πήγανε στο ερημοκλήσι της Παναγιάς στα Βλαχέραινα, "όπου γονυπετείς και δακρύοντες όλοι παρεκάλεσαν τον Δημιουργόν να σώση την ανεγειρομένην Ελλάδα και να στεφανώση το έργο των με την θείαν χάριν"

ΚΑΤΑΝΟΗΤΟΝ ;
ΕΥΛΟΓΗΣΕ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΑ ΟΠΛΑ;

Φυσικά και τα ευλόγησε! Μπορεί να μη τα ευλόγησε ακριβώς στις 25 Μαρτίου στην Αγ. Λαύρα, αλλά ας δούμε που και πότε.

Η πρώτη ευλογία: Στις 26 Φεβρουαρίου στο Γιάσι, στην εκκλησιά των Τριών Ιεραρχών "καθηγιάσθη πανηγυρικώς η σημαία της Επαναστάσεως". Η σημαία είχε το Σταυρό και τις εικόνες του Αγ. Κωνσταντίνου και της Αγ. Ελένης κι από κάτω το περίφημο σύνθημα "ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ". Στην άλλη μεριά ο Φοίνικας με τη φράση "ΕΚ ΤΗΣ ΣΤΑΧΤΗΣ ΜΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΩΜΑΙ". Τον καθαγιασμό τον έκανε ο Μητροπολίτης Βενιαμίν.

Διαβάζω στο 4τομο του Φωτιάδη:

"...Ο Μητροπολίτης Βενιαμίν, αφού ευλόγησε τη σημαία, έζωσε στον Υψηλάντη το σπαθί του λέγοντας τα λόγια του Δαβίδ:
- Περίζωσαι την ρομ�φαίαν σου!... Τότε οι στρατιωτικοί γύμνωσαν τα σπαθιά τους με πρώτον τον Υψηλάντη κι ορκίστηκαν "ΝΑ ΧΥΣΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΥΣΤΕΡΑ ΡΑΝΙΔΑΝ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΤΩΝ, ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑΝ ΤΩΝ". Τα μάτια βούρκωσαν, αγκαλιάζονταν, φιλιόνταν, τραγούδαγαν πατριωτικά τραγούδια και ζητωκραύγαζαν για λευτεριά."

Η δεύτερη ευλογία: Το πρώτο ντουφέκι του αγώνα, έπεσε στις 16 Μάρτη του '21 από τον Νικόλα Σολιώτη στο Αγρίδι Αχαΐας, μετά από παρότρυνση του Παπαφλέσσα. Μέχρι τις 20 Μάρτη, τα Καλάβρυτα είχαν πάρει φωτιά. Στις 20 Μάρτη, μαθαίνουν τα γεγονότα οι Τούρκοι στην Πάτρα και ανεβάζουν τις οικογένειές τους στο κάστρο. Στην Πάτρα τότε ζούσανε 7000 Ελληνες και 3000 Τούρκοι. Οι Ελληνες πέρνουν φόρα. Παπαδιαμαντόπουλος, Καρατζάς, Λιβαδάς ήταν οι πρωτεργάτες των ξεσηκωμένων ραγιάδων. Ο Παπαδιαμαντόπουλος με τον Νικόλα Λόντο, μυνάνε στον Παλαιών Πατρών Γερμανό και στον Ανδρέα Ζαΐμη - οι οποίοι βρίσκονταν στα Νεζερά - να τρέξουν να τους βοηθήσουν. Ο ΠΠ Γερμανός ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ μαζί με τον Ζαΐμη, στις 24 ΜΑΡΤΙΟΥ. ΕΚΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ του Αη-Γιώργη, ο ΠΑΛΑΙΩΝ ΠΑΤΡΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΕΥΛΟΓΕΙ ΤΑ ΟΠΛΑ. Ολοι μαζί φτιάνουν το "Επαναστατικόν ή Αχαϊκόν Διευθυντήριον" και την άλλη μέρα, ΣΤΙΣ 26 ΜΑΡΤΙΟΥ στέλνουν τη γνωστή ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ στους πρόξενους της Αγγλίας, Αυστρίας, Γαλλίας και Ισπανίας.
Μια λησμονημένη επιστολή των προυχόντων της Πάτρας από το 1821

Μια λησμονημένη επιστολή των προυχόντων της Πάτρας από το 1821
Πηγή : ANTI WEBLOG

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ. Οι "ιστορικοί" δε, εξαφανίζουν εντελώς τον ΠΠΓ από την όλη ιστορία της έναρξης, κρύβοντας ότι ευλόγησε τα όπλα μία μέρα νωρίτερα στην Πάτρα!

Τωρα αν το πρόβλημα είναι ότι ο ΠΠΓ δεν ευλόγησε τα όπλα στην Αγ. Λαύρα την 25η Μαρτίου αλλά τα ευλόγησε στην Πάτρα την 24η Μαρτίου, τι να πώ! Εγώ στο παιδί μου θα συνεχίσω να του διηγούμαι την ωραία αυτή ιστορία, διότι έτσι μου τη μάθανε και μένα και δεν βλέπω το λόγο να χαλάσω ένα τόσο ωραίο μύθο, επειδή "επιστημονικά" υπάρχει μια ελάχιστη διαφορά στον τόπο και στον χρόνο!




Για τον "μύθο" της Αγίας Λαύρας


ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ stamg@enet.gr ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 22/03/2008

Οι "μοντέρνοι" ιστορικοί μας θεωρούν ότι η ύψωση του λαβάρου της Επανάστασης από τον Π.Π. Γερμανό στην Αγία Λαύρα είναι ένας εκ των υστέρων κατασκευασμένος μύθος για να συνδεθεί η Εκκλησία με την Επανάσταση, μιας και στις αρχές η Εκκλησία την είχε αφορίσει.
Τη θεωρία τους αυτή την υποστηρίζουν με τόσο φανατισμό ώστε δεν ενδιαφέρονται για (ή περιφρονούν την ιστορική, επιστημονική έρευνα. Διότι ασφαλώς γνωρίζουν ότι τον "μύθο" αυτό δεν τον κατασκεύασε η Εκκλησία, αλλά ο Γάλλος περιηγητής Πουκεβίλ, ήδη από το 1824. Αν δεν ήσαν τόσο τυφλοί από μίσος, θα διάβαζαν επίσης σε σπουδαία ιστορικά κείμενα (Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως του Σπ. Τρικούπη, Ιστορία του Ελληνικού Εθνους, Διήγησις Συμβάντων της Ελληνικής Φυλής από το 1770 έως το 1836 του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη) ότι η επιλογή της 25ης Μαρτίου ως ημερομηνίας έναρξης της Επανάστασης είχε προτιμηθεί από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη πολύ πριν, ήδη από το 1820, ακριβώς βεβαίως γιατί συνέπιπτε με τη γιορτή του Ευαγγελισμού και ήθελε να δοθεί μια συμβολική πολιτική λύτρωση, ένας ευαγγελισμός της πολιτικής λύτρωσης.

Εάν οι "μοντέρνοι" ιστορικοί μας (Β. Κρομμυδάς, Χ. Κουλούρη και αρκετοί ακόμη) ήθελαν να στραφούν εναντίον της Εκκλησίας, θα έβρισκαν δεκάδες λόγους. Γιατί, τότε, αμαυρώνουν, σχεδόν ακυρώνουν το επιστημονικό τους κύρος; Τόση λύσσα, τόση μανία, τόσος φανατισμός για έναν "μύθο". Το νιονιό τους το ξέρει. Αλλά η Εκκλησία είχε ήδη ευλογήσει την έναρξη της Επανάστασης σχεδόν ένα μήνα προτού ξεσπάσει (26/2/1821) στο Ιάσιο όπου ο μητροπολίτης Ιασίου Βενιαμίν περιέζωσε τον Υψηλάντη με το ξίφος του, υπό τον ξέφρενο ενθουσιασμό, όπως σημειώνει.

Είναι πραγματικά απορίας άξιον τα ιστορικά αυτά ολισθήματα από ανθρώπους που διακονούν την ιστορική έρευνα, την ιστορική επιστήμη. Και, επιτέλους, ο μύθος είναι αφήγηση, συμβολισμός, έχει ευεργετικό, παιδαγωγικό χαρακτήρα, είναι προοίμιο της γνώσης, ένας μαγευτικός τρόπος για να αγαπήσει κάποιος την όντως γνώση.

Δικαίωμά τους να μισούν την Εκκλησία• δεν (τους) επιτρέπεται, όμως, να διαστρεβλώνουν την ιστορική αλήθεια, να αγνοούν ( τα ιστορικά κείμενα της χώρας. Κάνουν κακό στην Παιδεία, στην έρευνα, στη σκέψη, στην αντικειμενικότητα. Γιατί;

Η πατριωτική δράση τοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου Ε΄. Άλλη μια μαρτυρία που διαψεύδει τους αποδομητές...


Κάθε χρόνο τίς ἡμέρες πού προηγοῦνται τῆς 25ης Μαρτίου παρατηροῦμε μία ἐνορχηστρωμένη προσπάθεια ἀποδομήσεως τῆς ἐθνικῆς μας ἱστορίας καί συκοφαντήσεως προσωπικοτήτων, κυρίως ἐκκλησιαστικῶν. Οἱ ἀποδομητές νομίζουν ὅτι ἡ Ἱστορία γράφεται ἀπό τήν ἄνεση τοῦ γραφείου τους καί ὡς συνονθύλευμα διαφόρων ἰδεολογιῶν καί ἰδεοληψιῶν. Ὅμως ἡ πραγματική Ἱστορία εἶναι ἡ μελέτη τῶν πηγῶν. Σημασία ἔχει τί ἔγραφαν οἱ ἄνθρωποι πού ἔζησαν ΤΟΤΕ τά γεγονότα και ὄχι τί πιστεύει ὁ καθένας μας σήμερα.

Παραθέτω, λοιπόν, μία μαρτυρία , ἡ ὁποία δικαιώνει τήν πατριωτική δράση τοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου Ε΄ καί τοῦ Μητροπολίτου Παλαιῶν Πατρῶν (δηλαδή τῆς Πάτρας τῆς Πελοποννήσου, διότι Νέαι Πάτρια ἦταν ἡ Ὑπάτη) Γερμανοῦ. Πρόκειται γιά τήν ἀναφορά, τήν ὁποία ἔστειλε στήν Κυβέρνησή του ὁ ἐπιτετραμμένος (ἀναπληρωτής τοῦ Πρέσβεως) τῆς Ὁλλανδίας στήν Κωνσταντινούπολη σχετικά μέ τόν ἀπαγχονισμό τοῦ Γρηγορίου Ε΄. Τό ἔγγραφο ἔχει ἡμερομηνία 13/25 Ἀπριλίου 1821 �τόν 19ο αἰῶνα ἡ διαφορά παλαιοῦ κάι νέου ἡμερολογίου ἦταν 12 ἡμέρες- καί τό ἀνεκάλυψε ὁ Καθηγητής Γεώργιος Ζώρας ( δημοσιεύεται στό βιβλίο του: Ὁ ἀπαγχονισμός τοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ε΄ εἰς ἔκθεσιν τοῦ Ὁλλανδοῦ Ἐπιτετραμμένου Κωνσταντινουπόλεως, Ἀθῆναι 1976, σελ. 13-14).

Ἔγραφε, λοιπόν, ὁ Ὁλλανδός διπλωμάτης Γκασπάρ Τέστα στήν ἀναφορά του τά ἑξῆς: �Ὁ ἀρχηγός οὗτος τῆς Ἐκκλησίας ὀνόματι Γρηγόριος εἶχεν ἐξελεγχθῆ ὡς συνένοχος καί κύριος ὑποκινητής τῆς συνωμοσίας τῶν Ἑλλήνων. Γεννημένος ἐν Πελοποννήσῳ καί ἐπιθυμῶν κατά τόν καλύτερον τρόπον νά ἀποκρύψῃ τό �παιχνίδι� του ἀπό τούς ὀφθαλμούς τῆς Κυβερνήσεως εἶχε καταστῆ -λένε- ἐγγυτής ὑπέρ τοῦ Μητροπολίτου Πατρῶν, ὑποκινητοῦ τῆς ἐπαναστάσεως τῆς Πελοποννήσου. Πιστοποιηθείσης τῆς συμμετοχῆς του διά σαφῶν ἀποδείξεων καί ἐγγράφων, ὁ σουλτάνος τοῦ ἐπέβαλε τήν ποινήν, τήν ὁποίαν ἐπέσυρε τό κακούργημά του. Ἡ συνημμένη προκήρυξις ἀναρτηθεῖσα ἐπί τοῦ νεκροῦ, θά πληροφορήσῃ τήν Ἐξοχότητά σας περί τῶν κατηγοριῶν αἵτινες τόν ὡδήγησαν εἰς τήν ἀγχόνην�.

Μαθαίνουμε, λοιπόν, ὅτι καί ὁ Σουλτάνος, ἀλλά καί οἱ ξένοι διπλωμάτες γνώριζαν τόν πατριωτισμό τοῦ Γρηγορίου Ε΄ καί καταλάβαιναν ὅτι ἡ ἀποκήρυξη τῆς ἐξεγέρσεως τοῦ Ὑψηλάντη �δέν πρόκειται γιά ἀφορισμό, διότι ἀφορισμός ἰσχύει μόνο γιά θέματα πίστεως καί δόγματος- ἦταν ἕνα τέχνασμα. Ἐπιπλέον τό κείμενο καταγράφει τήν ἀντίληψη πού εἶχαν σχηματίσει οἱ ξένοι διπλωμάτες βάσει πληροφοριῶν ὅτι ἡ Πελοπόννησος ἐξεγέρθηκε μέ κύριο ὑποκινητή τόν Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανό, τόν ὁποῖο σήμερα κάποιοι ἀποκαλοῦν �φιλότουρκο�. Εἴπαμε, ὅμως: Ἱστορία γράφουν οἱ πηγές καί οἱ γραπτές μαρτυρίες, ὅπως ἡ προαναφερθεῖσα. Καί οἱ μαρτυρίες καταδεικνύουν ὅτι μύθοι δέν εἶναι αὐτά πού μαθαίναμε τόσα χρόνια στό σχολεῖο, ἀλλά τά ἀνιστόρητα φληναφήματα πού κατασκευάζονται ἀπό τούς ἀποδομητές.

Κωνσταντῖνος Χολέβας
Πολιτικός Ἐπιστήμων