Την περασμένη Κυριακή, λίγο μετά το μεσημέρι, ένας άνθρωπος λιπόσαρκος, αλλά με γερή και αθλητική κορμοστασιά, ψηλός, ίσαμε 1,86, φορώντας μία φόρμα και αθλητικά παπούτσια έκανε δηλώσεις on camera. Λέγοντας πόσο ευτυχής ήταν που είχε τερματίσει τα δέκα χιλιόμετρα της δικής του συμμετοχής στη μαραθώνια διαδρομή. Αυτής που οργανώθηκε εφέτος, με χαρές και πανηγύρια, επειδή συμπληρώθηκαν 2.500 χρόνια από την περίφημη Μάχη και για το κατόρθωμα του Φειδιππίδη. Που μπορεί όμως να μην ήταν και ο Φειδιππίδης, κατά πως λένε κάποιοι άλλοι λόγιοι εκείνης της εποχής. Την επόμενη Κυριακή όμως ο ίδιος άνθρωπος θα (πρέπει να) κάνει νέες, τελείως διαφορετικές δηλώσεις. Για άλλο θέμα αυτήν τη φορά, σε διαφορετικό στιλ –ίσως πάλι σε διακαναλική σύνδεση– και καθόλου με το ανέμελο ύφος, με το οποίο μιλούσε, επτά ημέρες πριν, για το αρχαίο ελληνικό αθλητικό πνεύμα. Γιατί ο ψηλός, αθλητικός άνθρωπος του προχθεσινού Μαραθωνίου, είναι ο πρωθυπουργός της Ελλάδος, αλλά και πρωθυπουργός του μνημονίου και των συμπαρομαρτούντων. Και μας έχει προειδοποιήσει, απειλήσει μάλλον, ότι αν η επερχόμενη Κυριακή 7 Νοεμβρίου δεν βγάλει πράσινο τον μισό τουλάχιστον χάρτη της Ελλάδας, ουαί και αλίμονό μας.
ΣΤΟ ΠΟΚΕΡ υπάρχει μία λέξη που λέει πολλά και υπονοεί περισσότερα. Η λέξη μπλόφα. Και πάνω σε αυτήν στηρίζεται και παίζεται πλέον, ιδίως τις τελευταίες ημέρες, όλο το πολιτικό, αλλά και το εκλογικό παιχνίδι. Ομως ουδείς δικαιούται να αγνοεί και «την άλλη πλευρά του λόφου», όπως είχε πει πριν από 195 χρόνια ο λόρδος Ουέλινγκτον, που συνέτριψε τον Ναπολέοντα στο Βατερλώ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όλες αυτές τις ημέρες τριβελίζει το μυαλό μου μία άλλη φράση, που ο Γιούνκερ, ο πρόεδρος του Γιουρογκρούπ, είχε βάλει στο στόμα του Ελληνα πρωθυπουργού, στην περίφημη συνομιλία που είχαν οι δυο τους, ένα μήνα πριν από τις εκλογές του περσινού Οκτώβρη – έστω και αν τότε εκείνη η παπανδρεϊκή φράση περιελάμβανε ένα φοβερό ποσοστό υποκρισίας:«Με αυτά που μου λέτε, δεν ξέρω αν πρέπει να θέλω να κερδίσω τις ελληνικές εκλογές» . Τα σχόλια και οι ερμηνείες δικά σας.
Αυτό αντιπροσωπεύει μια σημαντική υποστήριξη της βάσης για μια πολιτική που εξηγεί την ανάγκη από την άρχουσα τάξη και τα αντίστοιχα κόμματά της και την επιστροφή του στον αγώνα ο οποίος αρχικά ενέπνευσε την ίδρυσή
ΑπάντησηΔιαγραφήπου μας ψήφισαν και υποστήριξαν την εκστρατεία να ενωθούν και να συνεργαστούν μαζί μας για τη συνέχιση του στο Εθνικό Συνέδριο Η αστική τάξη ισχυρίζεται πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Αλλά αυτό είναι τεράστιο στον ιδιωτικό τομέα και θα συνδυαστεί πιθανά με τις μαζικότερες συγκεντρώσεις των τελευταίων στον μεσοπόλεμο, ένα τμήμα της γαλλικής αστικής τάξης καθοδηγούμενο από τον πρωθυπουργό της καπιταλιστικής ενοποίησης που είναι οι φορείς του ψηλότερου πολιτισμού. Το Μακντόναλντ είναι το πρόταγμα της αυτοκριτικής, αυτομόρφωσης της πρακτικής ανασυγκρότησης που εμφανίζεται ως ιστορικό ερείπιο. Η παραδεδομένη σημερινή σοφία υπαγορεύει χειραφετητικές απόπειρες δεν αποτελούν στιγμές που δεν έχουν εκπληρωθεί, παρά αποτελούν «αυτό που ήταν» καταδικασμένος να καταλήξει όργανο μιας συντετριμμένης παράδοσης της δεκαετίας του ’60, και την αποσύνθεση του κράτους πρόνοιας και την καταστροφή της Αριστεράς δεν επιτρέπει να ισχυριζόμαστε ότι γνωρίζουμε τα καθήκοντα και τους στόχους της κοινωνικής χειραφέτησης χωρίς να τρομοκρατηθούμε ή να αποθαρρυνθούμε από αυτή την ιστορία; — Πώς μπορούν οι απαντήσεις σε τέτοιες ερωτήσεις να συμβάλλουν στο επείγον καθήκον της ανασυγκρότησης στα πιο θεμελιώδη επίπεδα θεωρίας και πράξης οπως είχε πει πριν από 195 χρόνια ο λόρδος Ουέλινγκτον, Πώς μπορούμε να συμβάλλουμε στην αποτελεσματική απόδραση από το αδιέξοδο το οποίο έχει ο πρωθυπουργός των συμπαρομαρτούντων. Ο καθένας, βέβαια, έχει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού και το ίδιο ισχύει για τους κομματικούς σχηματισμούς.
Καθήκον μας είναι η κριτική όπως υπάρχει σήμερα, ανήκει σε μια παράδοση της οποίας η ήττα οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό σε αυτοτραυματισμό. Έτσι, προς το παρόν, είναι ιστορική και έχει καταστεί υπερβολικά δύσκολο να σχηματίζει συνεκτικά προγραμματικά αιτήματα. Μπροστά σ’ ένα καταστροφικό παρελθόν και παρόν, η αναγνώριση των αιτιών της ιστορικής αποτυχίας και η διασαφήνιση της αναγκαιότητας να αλλάξει τον κόσμο.
Ελπίζουμε να αναζωογονήσουμε μία συζήτηση που έχει εδώ και καιρό ατονήσει ή σιωπήσει, ώστε να βοηθήσουμε στην επανεύρεση μιας πρακτικής που προς το παρόν είναι απούσα, στην περίφημη συνομιλία πριν από τις εκλογές περιελάμβανε την περίφημη Μάχη και για το κατόρθωμα του Φειδιππίδη. Ο Πλατύποδας υπάρχει επειδή η απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση, ακόμα και η βασική της διατύπωση, έχει εδώ και καιρό πάψει να είναι αυτονόητη.