Η Ελλάδα είναι το μοναδικό κράτος του ανεπτυγμένου κόσμου που επιστρατεύει τόσους άσχετους για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας.

Την ίδια στιγμή που στην Ευρώπη το τρομοκρατικό φαινόμενο υποχωρεί, στη χώρα μας γεννούνται νέοι τρομοκρατικοί πυρήνες. Σήμερα στην Ελλάδα οι τρομοκρατικές οργανώσεις ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και εμείς τις παρακολουθούμε αμήχανα, αρκούμενοι σε γενικόλογα και κοινότυπα σχόλια καταδίκης του φαινομένου.

Η Ελλάδα είναι το μοναδικό κράτος του ανεπτυγμένου κόσμου που επιστρατεύει τόσους άσχετους για την αντιμετώπιση ενός φαινομένου που απαιτεί βαθιά και εξειδικευμένη επιστημονική γνώση στον τομέα της αντεγκληματικής πολιτικής. Η χώρα μας θα μπορούσε να παρομοιασθεί με τον πατέρα που αναθέτει σε δικηγόρο τη χειρουργική επέμβαση στο παιδί του.

Η αντιμετώπιση αυτή αποδεικνύει -στην καλύτερη περίπτωση- την άγνοια ενός κινδύνου που ναρκοθετεί τα θεμέλια της κοινωνίας, αλλά και των παραγόντων που γεννούν αυτή τη μορφή της βίας. Όσο θα αντιμετωπίζουμε τόσο ρηχά και ανεύθυνα το πρόβλημα, η τρομοκρατία θα είναι εδώ.

Το ακόμη πιο ανησυχητικό με την τρομοκρατία στη χώρα μας είναι η όλο και μεγαλύτερη σχέση της με τη νέα γενιά. Χιλιάδες νέοι άνθρωποι βρίσκονται σε αδιέξοδο, απογοητευμένοι από το εκπαιδευτικό σύστημα, από την πολιτική, από την ίδια τους τη ζωή. Πολλοί από αυτούς στοιβάζονται στους προθαλάμους της νεο-τρομοκρατίας προς στρατολόγηση.

Υπάρχουν λύσεις για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Απαιτείται, όμως, πρώτα και κύρια μια πολιτική κοινωνικής πρόληψης του φαινομένου και η απομάκρυνσή μας από το απόλυτα κατασταλτικό μοντέλο, το οποίο έχει αποτύχει διεθνώς.

Η τρομοκρατία είναι ένα “λουλούδι” που δεν φυτρώνει παντού. “Ανθίζει”, κυρίως, εκεί που η διαφθορά και η φαυλοκρατία, συνδυάζεται με την αναξιοκρατία και την κοινωνική παθογένεια. Η σύγχρονη Ελλάδα διαθέτει πρόσφορο “έδαφος” για την ευδοκίμησή του.

Για να αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά το τρομοκρατικό φαινόμενο θα πρέπει να εμπεδωθεί η διαφάνεια και η αξιοκρατία στο δημόσιο βίο και να μειωθούν οι δείκτες της κοινωνικής παθογένειας που ενδημούν στον τόπο μας, δηλαδή να μειωθεί η ανεργία (κυρίως των νέων ανθρώπων), να αυξηθεί το βιοτικό και το εκπαιδευτικό επίπεδο των πολιτών, να αναβαθμισθεί το κοινωνικό κράτος, να δοθούν ευκαιρίες στους νέους και να διασφαλισθούν τα μέσα για την επίτευξή τους, να επαναπροσδιορισθούν οι στόχοι της νέας γενιάς, να αμβλυνθούν οι κοινωνικές ανισότητες, να ενσωματωθούν οι κοινωνικά αποκλεισμένες και οι μειονοτικές ομάδες του πληθυσμού. Πρέπει, δηλαδή, να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια για τη δημιουργία μιας κοινωνίας συνοχής και αλληλεγγύης.
ΕΚΛΗΜΑΤΟΛΟΓΟΣ: ΤΣΙΓΚΡΗΣ ΑΓΓΕΛΟΣ