Δεν θα έχουμε ξανά άλλη τέτοια ευκαιρία να ανασυνθέσουμε με πραγματικούς όρους την κοινωνική συνοχή, να κοιταχτούμε στα μάτια με την αλληλεγγύη του χαμένου, να αποτινάξουμε δουλείες και να προτάξουμε δυναμικά αξίες που είχαν βρει καταφύγιο στα βαθιά μας φυλλοκάρδια, στο έσω της συνείδησης.
Αξίες που έβρισκαν δίοδο και διοχετεύονταν σε μοναχικές διαδρομές, σε ατέρμονες σκέψεις, σε σκόρπιες επιμέρους αλλά συνειδητές πράξεις και κινήσεις, αξίες που ξέρω πολύ καλά ότι διατηρήσαμε ανέπαφες για όσο χρειάστηκε με πολύ φροντίδα και επιμέλεια, όχι σε ψυγείο, αλλά σε ένα “προστατευμένο με χίλιες προφυλάξεις μυστικό κήπο της Εθνικής ψυχικής μας ακεραιότητας“.
Η γνώμη μου είναι ότι έχουμε μια μοναδική ευκαιρία στη σύγχρονη μεταπολιτευτική ιστορία να κάνουμε πράξη εκείνη την Εθνική Παλιγγενεσία και εκείνη την Εθνική Αντίσταση που δεν τελεσφόρησαν τότε, τότε που έπρεπε και όπως έπρεπε και για τους όποιους λόγους.
Ξέρω επίσης πολύ καλά ότι όλοι μας σχεδόν, γνωρίζουμε με ποιο τρόπο και πως πρέπει πορευτούμε από τώρα και στο εξής για να ανακτήσουμε την ταπεινωμένη Εθνική μας αξιοπρέπεια και την de facto τρωθείσα Εθνική μας κυριαρχία.
Οι μάσκες έπεσαν. Επιτέλους!
Ελλάδα, ιδού οι “εταίροι” σου
Τη στιγμή της κρίσης φαίνεται η αντοχή του οικοδομήματος· εν προκειμένω, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, εγχειρήματος μείζονος ιστορικής σημασίας.
Τη στιγμή της κρίσης εκλείπουν η πολιτική βούληση, η αίσθηση των ιστορικών μεγεθών, η πρόνοια για συνοχή – δηλαδή, ακριβώς τα θεμέλια επί των οποίων οικοδομήθηκε η ενωμένη Ευρώπη μετά το πέρας του ολέθριου Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.
Πενήντα τρία χρόνια από την ιδρυτική Συνθήκη της Ρώμης, οι οραματιστές ευρωπαϊστές πολιτικοί εξέλιπαν.
Δεν υπάρχουν Ντε Γκωλ, Αντενάουερ, Βίλυ Μπραντ, Μιτεράν, Σμιντ, Ντελόρ.
Τη θέση τους έχουν πάρει αδύναμοι ή καιροσκόποι πολιτικοί, ασήμαντοι διαχειριστές, τραπεζίτες, τεχνοκράτες.
Η οικονομική κρίση των πιο αδύναμων χωρών-μελών, των PIGS, από την Ιρλανδία έως τις μεσογειακές χώρες και την Ελλάδα βέβαια, αντιμετωπίζεται με όρους χρηματοπιστωτικούς και όχι όρους πολιτικούς.
Διάτρητοι οίκοι αξιολόγησης και κερδοσκοπικά funds, επικουρούμενα από μονομερή μίντια, επηρεάζουν, αν δεν ορίζουν ολοκληρωτικά, τη συμπεριφορά των Βρυξελλών έναντι των εταίρων που τελούν εν αδυναμία.
Είναι λοιπόν η σειρά μας να επαναπροσδιορίσουμε τη στάση μας απέναντί τους.
“Έλληνες όλων των χωρών, ενωθείτε!“
Ανάλυση της γερμανικής JungeWelt, του Werner Rügemer. Οι αμερικανικές τράπεζες, οι γερμανικοί όμιλοι (εννοεί τις βαριές τους βιομηχανίες) και η ΕΕ συνυπεύθυνοι για την υπερχρέωση της Ελλάδας.
Οι ΜΗ νομιμοποιημένες υποχρεώσεις ΔΕΝ πρέπει και ΔΕΝ επιτρέπεται να αποπληρωθουν.
Ποια είναι τα Κριτηρια υπαγωγής ενος κρατικού χρέους στην κατηγορία ΑΘΕΜΙΤΟ ΕΠΑΧΘΕΣ ΧΡΕΟΣ.
Η ΕΕ απαιτεί από την Ελλάδα αιματηρές περικοπές, για να μπορέσει να αποπληρωθεί το κρατικό χρέος. Όμως η Ελλάδα είναι μόνο η αρχή. Η συνέχιση της προσπάθειας διάσωσης των ΤΡΑΠΕΖΩΝ θα απαιτήσει και στην Γερμανία θυσίες από τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα. Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις έχουν αποδυθεί προ πολλού σε μια σκυταλοδρομία μειώσεων αμοιβών και προσωπικού. Οι κοινωνίες θα έχουν πλέον περιορισμένα έσοδα στη διάθεσή τους για ασφάλιση και περίθαλψη. Διακυβεύονται τα τελευταία απομεινάρια του κοινωνικού κράτους ακόμα και στις πλουσιότερες χώρες της ΕΕ.
“Μια Ελλάδα είναι παντού“ - Το πειραματόζωο Hellas
Η Ελλάδα δεν περιήλθε στη θέση του υπερχρεωμένου κράτους μόνο υπ’ευθύνη της.
»Πως εξηγούνται οι επιθέσεις των αγγλο-αμερικανικών σπεκουλαδόρων των αγορών κατά της Ελλάδας όταν παράλληλα οι ίδιοι οι Αμερικάνοι και οι Βρετανοί έχουν υψηλό τρέχον κρατικό έλλειμμα πάνω από 10%, και δεν προσπαθούν καν να το μειώσουν άμεσα στο 3%?«
(Financial Times Deutschland, 12.2.2010).
Η αύξηση του δημόσιου χρέους από την αρχή της οικονομικής κρίσης το 2007 σύμφωνα με τα στοιχεία του OECD είναι:
* Ελλάδα 19,4 %
* Γαλλία 22,6 %
* Ιαπωνία 30,1 %
* ΗΠΑ 30,6 %
* Μ.Βρετανία 36,2 %
* και στο πρώην πρότυπο κρατίδιο της Ιρλανδίας [η οποία μυστηριωδώς είναι στο απυρόβλητο της κριτικής] 53 %
Ούτε στις χώρες αυτές προβλέπεται τόσο σύντομα μια ανάταξη της οικονομίας, που θα μείωνε το δημόσιο χρέος τους. Δεν πρόκειται λοιπόν εδώ για μια κλασική εφαρμογή της οικονομικής θεωρίας.
Η Ελλάδα πρέπει να ταπεινωθεί και να δυσφημιστεί με όλα τα διαθέσιμα μιντιακά και ψυχολογικά μέσα. Ξαφνικά μιλούν όλοι για τον πονηρό Βαλκάνιο, τη διαβόητη διαφθορά του και την εκ παραδόσεως συνήθειά του παραποίησης των στατιστικών του χρέους. Η “ασθένεια” εξαπλώθηκε ταχύτατα και στις άλλες μεσογειακές χώρες, που αναφέρονται ως τέσσερα χοντρόπετσα γουρούνια PIGS Portugal, Italien, Griechenland, Spanien που περιμένουν σειρά για να σφαγιαστούν.
Τυπικά από μιντιο-ψυχολογική άποψη αυτή είναι μια εξαιρετική υλοποίηση ψυχολογικής επιχείρησης κατά μίας ολόκληρης χώρας.
Κριτήρια υπαγωγής ενος χρέους στην κατηγορία Αθέμιτο Επαχθές Χρέος
Tα κριτήρια που παρατίθενται αφορούν στο “παράδειγμα” της Ελλάδας. Τα στοιχεία είναι προς το παρόν αποσπασματικά και χρειάζονται συμπλήρωση.
Κριτήριο 1: Η συνδρομή των τραπεζών στην παραποίηση των στατιστικών: η επενδυτική Goldman Sachs “βοήθησε” το 2001/2002 την Ελλάδα να παρουσιάσει στατιστικά μειωμένο κρατικό χρέος για να εισέλθει στην ευρωζώνη και να αποκρύψει την πραγματική δημοσιονομική κατάσταση. Η τράπεζα που αποκόμισε προμήθειες 300 εκ. δολ. από τη συναλλαγή αυτή αγόρασε από την Ελλάδα κρατικό χρέος σε δολάρια και γιεν σε ύψος 10 δισ. δολ. και το γύρισε μακροπρόθεσμα σε ευρώ. Αυτό το Cross Currency Swap ήταν ένα κεκαλυμμένο δάνειο που δεν εγγράφηκε στον προύπολογισμό. Η αμερικάνικη επενδυτική τράπεζα JP Morgan και η United Bank of Switzerland (UBS) αγόρασαν την ίδια χρονική στιγμή από το ελληνικό κράτος τα μελλοντικά έσοδα τυχερών παιχνιδιών-λόττο και έσοδα αυτοκινητοδρόμων Autobahngebühren – έτσι εισέρρευσε για λίγο διάστημα ρευστό στα κρατικά ταμεία εις »ανταλλαγή« για τα μειωμένα έσοδα αργότερα: ο κρατικός προϋπολογισμός “σενιαρίστηκε” κατά την ημερομηνία της αγοράς και το χρέος κρύφτηκε προσωρινά.
Κριτήριο 2: Συνδρομή της ΕΕ στην παραποίηση των στοιχείων: αυτό έγινε εν γνώσει της ΕΕ, για την οποία αυτές οι πρακτικές ανήκουν στο προωθούμενο απορρυθμισμένο χρηματοοικονομικό σύστημα. Ο επίτροπος κος Αλμουνια ήθελε το 2005 να ελέγξει τα ελληνικά στοιχεία, αλλά ο πρόεδρος της επιτροπής, κος Μπαρόζο ήταν αντίθετος. Πριν από το 2004 η Eurostat αμφισβητούσε τα ελληνικά στοιχεία και το Goldman-Deal. Αλλά για πολιτικούς λόγους δεν επιτρεπόταν να κλονιστεί το μέλος Ελλάδα. Η Αθήνα είχε ήδη το 2003 την προεδρία του συμβουλίου της ΕΕ, κάτω από τον Ιερό Βράχο έγινε η διεύρυνση προς ανατολάς και η υποδοχή δέκα νέων κρατών μελών.
Κριτήριο 3: Διαφθορά: Σωστά στην Ελλάδα επικρατούσε και επικρατεί κρατική διαφθορά. Αυτό είναι το ένα μέρος της εξίσωσης. Το άλλο μέρος είναι οι μεγάλες ξένες επιχειρήσεις, που διασφάλιζαν θηριώδεις κρατικές συμβάσεις με δωροδοκίες.
Π.χ. Siemens, σύστημα ασφαλείας ΟΑ 2004, ΟΤΕ, Thales. Όλα αυτά ήταν γνωστά σε τραπεζικούς κύκλους που ενέκριναν πιστώσεις για αυτά τα έργα.
[Η πρακτική αυτή επιβεβαιώθηκε κιόλας από τον Jorgo Chatzimarkakis, ευρωβουλευτή και μέλος του προεδρείου του FDP, και ταυτόχρονα προέδρου της γερμανο-ελληνικής[?] οικονομικής ένωσης[?], ο οποίος δήλωσε για την κριτική στη Siemens: »Αυτό ήταν ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗ ΡΕΑΛ ΠΟΛΙΤΙΚ! Αν η ΓΕΡΜΑΝΙΑ… θέλει να παραμείνει ΗΓΕΤΙΔΑ ΕΞΑΓΩΓΙΚΗ ΧΩΡΑ, πρέπει να βγάλει τα ρόζ γυαλιά της.« Η δωροδοκία ΕΠΡΕΠΕ να επιτραπεί και να ενισχυθεί φορολογικά (Süddeutsche Zeitung, 15.12.2006) …][βλέπε και: η δωροδοκία ως »επιχειρηματική ρεάλ πολιτίκ«: Jorgo Chatzimarkakis, βουλευτής του FDP, για ένα μείζον θέμα των γερμανο-ελληνικών οικονομικών σχέσεων].
Κριτήριο 4: Εξαπάτηση των επενδυτών-μεγάλων πελατών της τράπεζας όσον αφορά στην ικανότητά της επαναγοράς: Η Goldman Sachs οργάνωνε για την Ελλάδα από το 2002 συνεχώς την πώληση κρατικών τίτλων συνολικού ύψους 15 δις δολαρίων. Η τράπεζα γνώριζε την εύθραυστη οικονομική θέση της Αθήνας, αλλά δεν ενημέρωνε τους αγοραστές στα φυλλάδια στα οποία διαφήμιζε τα προϊόντα της. Η Goldman Sachs προήγαγε έτσι εμμέσως την υπερχρέωση της Ελλάδας, συγκάλυπτε την πραγματική της θέση και έθετε σε κίνδυνο την πληρωμή των τίτλων στους κατόχους τους. Προφανώς η προμήθεια του ενός δις ήταν για την Goldman πολύ πιο σημαντική.
Οι μεγάλοι καταθέτες ελέγχουν τώρα τις διαδικασίες που ακολούθησε η Goldman Sachs, είναι πιθανόν να ακολουθήσουν αγωγές και μηνύσεις – η ΕΕ όμως δεν ελέγχει.
Η Ελλάδα είναι χρεωμένη ΚΥΡΙΩΣ ΣΕ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΠΗΡΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΘΕΣΕΙΣ – ΜΕΣΩ ΔΩΡΟΔΟΚΙΑΣ. Οι δανειστές από την Γερμανία είναι κυρίως η Deutsche Bank και η Allianz, εκτός από τις πτωχευμένες Commerzbank, Eurohypo και Hypo Real Estate (HRE). Όλες οι ανωτέρω έδιναν δάνεια, χωρίς να ελέγχουν την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας.
Κριτήριο 5: Απορρύθμιση: την 8.12.2009 η Fitch υποβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα του ελληνικού κράτους από »A-« σε »BBB+«, και μετά από μία εβδομάδα ακολούθησε η Standard & Poor’s.
Η ΕΕ δεν προβαίνει σε δική της ξεχωριστή αξιολόγηση των μελών της, αλλά στηρίζεται όπως και πριν στην κρίση των οίκων αξιολόγησης, οι οποίοι λειτουργούν προς το συμφέρον των δανειστών. Η υποβάθμιση σήμαινε για αυτούς άμεσο κέρδος γιατί το επιτόκιο δανεισμού αυξήθηκε κατά 2,9%, στο διπλάσιο αυτου που δανείζεται η Γερμανία.
Ταυτόχρονα αυτό σήμαινε: ελευθερία δράσης για τα Hedgefunds και την κερδοσκοπία με τα CDS. Οι σημερινοί δανειστές και κάτοχοι κρατικών ομολόγων αγοράζουν CDS και οι τράπεζες που τα πωλούν εισπράττουν αυξημένα πριμ.
Όσο αυξάνουν τα επιτόκια δανεισμού αυξάνεται η χρέωση της Ελλάδας, η οποία αναγκάζεται να συνάπτει και άλλα δάνεια για να αποπληρώσει τα προηγουμενα κοκ. Ταυτόχρονα οι κερδοσκόποι προτιμούν να επενδύουν στο κρατικό χρέος, γιατί το κέρδος που αποφέρει είναι υψηλότερο και έτσι κλείνει η στρόφιγγα δανείων προς τις επιχειρήσεις (Börsenblatt, 19.2.2010). Η οικονομική ανάπτυξη φρενάρεται, το κράτος δεν εισπράττει φορους.
Στο παιχνίδι συμπράττει πάντα η American International Group (AIG), η οποία ασφάλισε δεκάδες χιλιάδες επισφαλή δάνεια και εισέπραξε υψηλότατα πριμ, αλλά δεν διέθετε επαρκή αποθεματική βάση.
Για το λόγο αυτό το αμερικανικό κράτος “έπρεπε” να τη διασώσει, ώστε να μπορέσει η Deutsche Bank να εισπράξει με τη σειρά της τα 11 δισ. δολ. για τα δάνεια τα οποία είχε χορηγήσει χωρίς δικές της ασφαλιστικές αποθεματικές δικλείδες.
Η ΕΕ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι συμμετέχουσες κυβερνήσεις με τις εθνικές τράπεζες (π.χ. Deutsche Bundesbank) δεν φρόντισαν επίσης μετά από την οικονομική κρίση να ρυθμίσουν τους οίκους αξιολόγησης και τα Hedgefunds, και έτσι γίνονται συνυπεύθυνες στην αυξανόμενη υπερχρέωση της Ελλάδας.
»Η κατάσταση δεν θα είχε φθάσει έως εδώ, αν η γερμανίδα καγκελάριος και οι συν αυτή είχαν ξεκαθαρίσει ήδη από το φθινόπωρο, ότι απαιτούν μεν από την ελληνική κυβέρνηση μια εύλογη μείωση του κρατικού ελλείμματος, αλλά θα αντιταχθούν κατά τα άλλα σε κάθε κερδοσκοπική προσπάθεια που θα επιχειρήσει να οδηγήσει τη χώρα αυτή στην καταστροφή« (Financial Times Deutschland, 12.2.2010).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου