Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

ΣΑΜΑΡΑΣ η ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΔΕ ΘΑ ΞΕΡΟΥΝ ΠΙΑ ΣΕ ΠΟΙΟ ΑΙΓΑΙΟ ΑΝΗΚΟΥΝ

Ο φόβος του φαβορί πριν απ' το φάουλ...

«Μεγάλη μουγκαμάρα βλέπω στο ακροατήριο».

Τάδε έφει Ντόρα Μπακογιάννη ομιλούσα προς ΟΝΝΕΔίτες.



του ΣΤΑΘΗ (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ)


H φράση αυτή θα μπορούσε να 'ναι και ο πολιτικός επιτάφιος της προσπάθειας που καταβάλλει η κυρία Μπακογιάννη για να κατακτήσει τον θρόνο της Ν.Δ. Ομως, επειδή με την Ντόρα έχουν δει πολλά τα μάτια μας (εκτός από τα όντως ωραία της μάτια), ας βαστάμε και μικρό καλάθι (να μη χωράνε μέσα τα δώρα των Δαναών).



Η πιθανότης να εκλεγεί η κυρία Μπακογιάννη αρχηγός της Ν.Δ. αφορά τους πάντες, όχι μόνο διότι εκλεγόμενη θα βρεθεί από τη θέση του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κάτοχος του δεύτερου κατά την κρισιμότητα θεσμικού πόλου στο πολίτευμα κάτι σαν ο δεύτερος Υπατος που ελέγχει τον πρώτο, αλλά και διότι θα υπάρχει πάντα η δυνατότης (κατά πολλούς ο κίνδυνος) εν τέλει να γίνει και πρωθυπουργός -αν μια μέρα κοιμηθούν οι θεοί, δεν λέω οι νόμοι διότι αυτοί καθεύδουν μακαρίως έτσι κι αλλιώς- τους ξυπνάμε μόνον α λα καρτ και πάντα μόνον για τους φουκαράδες.

Ομως και ως δεύτερος Υπατος η Ντόρα συνιστά μαζί με τον πρώτο, τον Γιωργάκη μια Ανθυπατεία εξόχως ενδιαφέρουσα για την Ουάσινγκτων και μάλλον ανησυχητική για τα ψάρια άτινα ενδέχεται να μη γνωρίζουν σε λίγο σε ποιο Αιγαίο ανήκουν. 

Και μιλώ για Υπάτους (και Αγορανόμους) διότι στο ολιγαρχικό μας πολίτευμα της ελεύθερης αγοράς των Δυνατών, είναι μάλλον αγαθιάρικο να μιλάει κανείς για κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική δημοκρατία, ελπίζοντας σε κάτι διαφορετικό και καλύτερο από την ταξική της τοξικότητα.

Οπως και να 'χει η κυρία Μπακογιάννη δεν είναι χθεσινή. Είναι γνωστός ο πολιτικός της βίος -«γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε» όπως θα έλεγε και η ίδια. Επί παραδείγματι ουδέποτε έκρυψε, αλλά στα φανερά υποστήριξε το σχέδιο Ανάν!

Ουδέποτε επίσης έκρυψε τις προσπάθειές της να παρακολουθεί την αμερικανική εξωτερική πολιτική (των Μπους, του Κλίντον, της Χίλαρυ, του Ομπάμα και του Χόλυγουντ) με το έντονο ενδιαφέρον που επιβάλλει για τέτοια πράγματα η ελληνική εσωτερική πολιτική.

Και λέω εσωτερική πολιτική, διότι πρώτον εξωτερική δεν έχουμε και δεύτερον η μόνη εξωτερική πολιτική που διαθέτουμε αφορά τη... Θράκη (σε αυτό, το πιο ηλίθιο και γελοίο κράτος του κόσμου).

Πάντως το ενθαρρυντικό με την Ντόρα είναι πως η ίδια πιστεύει ακράδαντα ότι οι προσωπικές της σχέσεις, δημόσιες και ιδιωτικές, είναι αρκετές για τις διεθνείς σχέσεις της χώρας, κι ότι οι περαιτέρω πολυπραγμοσύνες μόνον προβλήματα δημιουργούν, όπως αυτά στην εύρυθμη λειτουργία των ταχυδρομείων Ουρουγουάης ή των αγωγών Μπουργκάς-Ελληνικές Καλένδες-Αλεξανδρούπολη.

Τον ίδιο χρυσούν κανόνα φαίνεται να εφαρμόζει η κυρία Μπακογιάννη και για τα ευρύτερου ενδιαφέροντος αμερικανικά σχέδια, όπως τα αντιπυραυλικά συστήματα, προκαλώντας έτσι τον θαυμασμό ακόμα και των Τούρκων φίλων μας -ο κυρ Μπαγίς πίνει νερό στο όνομά της, για να μην πω για τον αγά Νταβούτογλου εφέντη, όστις ακούει Ντόρα και δηλώνει αμέσως «κανένα πρόβλημα με τους γείτονες».

Ομως, για να μην αδικήσουμε την κυρία Μπακογιάννη, πρέπει επίσης να επαινέσουμε και το γεγονός ότι εκτός από τις ξένες χώρες φροντίζει το ίδιο καθαρές και διαφανείς να είναι και οι σχέσεις της με τις Εταιρείες. Οπως η Ζήμενς. Αμέσως μόλις έμαθε ότι είχε ξεχάσει να πληρώσει έναν λογαριασμό της Εταιρείας για τον εξοπλισμό του γραφείου της (ντιζάιν Χριστοφοράκος) έσπευσε να απολύσει αμελλητί τον αμελή υπάλληλο που παρ' ολίγον με τις ολιγωρίες του να την εκθέσει.

Πρέπει επίσης να παραδεχθούμε ότι η κυρία Μπακογιάννη σε θέματα νοικοκυριού και νοικοκυρέματος (της χώρας ή των εταιρειών) είναι πολύ αποτελεσματική και με διευρυμένους ορίζοντες. Οταν λόγου χάριν παρέλαβε από τον κ. Αβραμόπουλο τη Δημαρχία των Αθηναίων και μαζί της τον 9,84 FM διεύρυνε το πέλαγος των αργομισθιών σε αρχιπέλαγος και τις χρυσές αμοιβές ορισμένων σε καταχρυσικές.

Αλλά το μεγάλο φόρτε της Ντόρας είναι ο «λαϊκισμός». Η αγαπημένη της λέξη και ο αγαπημένος της εχθρός. Ο,τι της ξυνίζει το βαφτίζει «λαϊκισμό» και το καθαρίζει. Οπως επίσης έχει αδυναμία και στους ευφημισμούς. Ομιλεί για «κέντρο» και «κεντροδεξιά» ενώ ευαγγελίζεται τον πιο αχαλίνωτο νεοφιλελευθερισμό, δηλαδή την πιο ανάλγητη ακροδεξιά οικονομική (και συνεπώς κοινωνική) πολιτική.
Ηθικόν (ορίστε;) Δίδαγμα: ποιος θα το θυμάται σε δέκα χρόνια;

ΥΓ.: Ασε που με 1.167.257 ευρώ καταθέσεις στην Ντόυτσε Μπανγκ η κυρία Μπακογιάννη μπορεί να πετάει με την Aegean όσο θέλει...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου